اوتیسم

اوتیسم: دلایل، علائم و روش‌های درمان انواع اوتیسم

اوتیسم یک طیف گسترده است که افراد اوتیستیک ممکن است به شیوه‌ای متفاوت از دیگران رفتار کنند. این تفاوت‌ها بر نحوه تعامل، درک موقعیت‌های اجتماعی و واکنش به محرک‌ها تأثیر می‌گذارد. افراد اوتیستیک ممکن است در برقراری ارتباط، درک احساسات دیگران یا تحمل صداها و نورهای شدید با چالش‌هایی روبه‌رو شوند.

اوتیسم یک بیماری نیست، بلکه به معنای متفاوت عمل کردن مغز است. افراد اوتیستیک می‌توانند زندگی کاملی داشته باشند و مهارت‌های منحصربه‌فرد خود را توسعه دهند. برخی به حمایت بیشتری نیاز دارند، در حالی که دیگران ممکن است کاملاً مستقل باشند. در این مقاله از وبسایت شرکت سینا پیشگام دارو نوین به بیان دلایل، علائم و روش های درمان انواع اوتیسم پرداخته‌ایم. با ما همراه باشید.

علل و عوامل خطر اختلال طیف اوتیسم (ASD):

محققان هنوز علت اصلی ASD را نمی‌دانند، اما مطالعات نشان می‌دهد که ژن‌های فرد می‌توانند به همراه جنبه‌هایی از محیط او در نحوه رشد او تاثیر بگذارند و منجر به ASD شوند. برخی از عواملی که با افزایش احتمال بروز ASD مرتبط هستند عبارتند از:

  • ژنتیک: داشتن یک خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم یا برخی شرایط ژنتیکی مانند سندرم داون.
  • عوامل محیطی: داشتن والدین مسن‌تر یا وزن کم هنگام تولد.
  • تصورات غلط: واکسیناسیون، تربیت نادرست یا عوامل محیطی مانند رژیم غذایی باعث اوتیسم نمی‌شوند.

منبع: مؤسسه ملی سلامت روان آمریکا

یکی از کاربردهای داروی ریسپریدون، تحریک پذیری مرتبط با اختلال اوتیسم (کودکان) است که شرکت سیناپیشگام دارو نوین با افتخار اولین تولیدکننده داخلی آن است.

انواع طیف اوتیسم

  1. سندرم آسپرگر: افراد با هوش متوسط یا بالاتر از متوسط که توانایی‌های اجتماعی و رفتاری خاصی دارند.
  2. طیف اوتیسم کلاسیک: شامل چالش‌های شدیدتر در تعامل اجتماعی، گفتار و رفتارهای تکراری.
  3. اختلال رشد فراگیر (PDD-NOS): علائمی مشابه اوتیسم کلاسیک اما خفیف‌تر.
نوع طیف اوتیسمتوضیحاتویژگی‌های کلیدی
سندرم آسپرگرافراد دارای این سندرم هوش متوسط یا بالاتر دارند و مشکلات اجتماعی و رفتاری خفیف‌تری نشان می‌دهند.
  • توانایی‌های گفتاری قوی
  • علاقه شدید به موضوعات خاص
  • مشکلات اجتماعی خفیف
طیف اوتیسم کلاسیکشامل چالش‌های شدیدتر در تعامل اجتماعی، گفتار و رفتارهای تکراری است.
  • مشکلات در ارتباط کلامی و غیرکلامی
  • حرکات تکراری و علاقه محدود
  • نیاز به حمایت قابل توجه
اختلال رشد فراگیر (PDD-NOS)اوتیسم خفیف‌تر از نوع کلاسیک است و برخی از ویژگی‌های اوتیسم را دارد اما به طور کامل در دسته‌بندی‌های دیگر نمی‌گنجد.
  • علائم خفیف‌تر
  • مشکلات در تعاملات اجتماعی
  • رفتارهای تکراری کمتر یا جزئی

چه چیزی باعث اوتیسم می‌شود؟

علت اوتیسم ناشناخته است. هیچ‌کس نمی‌داند چه چیزی باعث اوتیسم می‌شود یا اینکه آیا علتی دارد یا خیر. اما می‌تواند افراد یک خانواده را تحت تاثیر قرار دهد. بنابراین گاهی اوقات ممکن است توسط والدین به کودک منتقل شود.

تصورات غلط درباره اوتیسم:

  • تربیت بد نیست.
  • واکسن‌هایی مانند واکسن MMR ایجاد نمی‌شود.
  • رژیم غذایی مرتبط نیست.
  • عفونتی نیست که بتوانید به دیگران سرایت کنید.

افراد اوتیسم چه ویژگی‌هایی دارند؟

  • افراد اوتیستیک می‌توانند هر سطحی از هوش را داشته باشند.
  • برخی از افراد اوتیستیک دارای هوش متوسط ​​یا بالاتر از حد متوسط ​​هستند.
  • برخی از افراد اوتیستیک دارای اختلال یادگیری هستند. این بدان معناست که ممکن است مراقبت از خود سخت باشد و در زندگی روزمره به کمک نیاز داشته باشند.

افراد مبتلا به اوتیسم اغلب شرایط دیگری نیز دارند، مانند:

  • اختلال نقص توجه و بیش فعالی  (ADHD)
  • نارساخوانی
  • اضطراب
  • افسردگی
  • صرع

اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD):

دکتر امین زندی، روانشناس بالینی بیان میدارد که:

اختلال بیش فعالی-کمبود توجه (ADHD) یک وضعیت سلامت روان است که می تواند باعث سطوح غیرعادی بیش فعالی و رفتارهای تکانشی شود. افراد مبتلا به ADHD همچنین ممکن است در تمرکز حواس خود بر روی یک کار یا نشستن طولانی مدت مشکل داشته باشند. بسیاری از افراد عادی، بی توجهی و تغییرات در سطح انرژی را تجربه می کنند. برای یک فرد مبتلا به ADHD، این اتفاق بیشتر و به میزان بیشتری در مقایسه با افرادی که این بیماری را ندارند اتفاق می افتد. می تواند تأثیر قابل توجهی بر تحصیل، کار و زندگی خانگی آنها داشته باشد. هم بزرگسالان و هم کودکان می توانند ADHD داشته باشند.

بزگسالان بدون تشخیص بیش فعالی/نقص توجهبزرگسالان با تشخیص بیش فعالی/ نقص توجه  شرایط و اختلالات همایند

11.1%

38.3%انواع اختلالات خلقی
7.8%18.6%اختلال افسردگی اساسی
1.9%12.3%اختلال دیستایمی (افسرگی خفیف، مزمن)
3.1%19.4%اختلال دو قطبی
19.5%47.1%انواع اختلالات اضطرابی
2.6%8%اختلال اضطراب فراگیر
3.3%11.9%اختلال اضطراب پس از سانحه
3.1%8.9%اختلال حمله پانیک
0.7%4%آگورافوبیا یا ترس از مکان شلوغ
9.5%22.7%فوبی خاص
7.8%29.3%اضطراب اجتماعی
1.3%2.7%اختلال وسواس فکری عملی
5.6%15.2%انواع اختلالات سو مصرف
2.4%5.9%سو مصرف الکل
2%5.8%اعتیاد / وابستگی الکل
1.4%2.4%سو مصرف مواد
0.6%4.4%اعتیاد / وابستگی مواد
6.1%19.6%اختلال انفجاری متناوب
28.8%33%اضافه وزن
21.6%29.4%چاقی
2 تا 8 برابر بیشتررانندگی (پرخطر)
10% شایع ترسابقه زندان / سو سابقه
1%8%سابقه خودکشی

منبع: mantegh.me

علائم ADHD عبارتند از:

  • به سختی می‌توان تمرکز کرد و به راحتی حواسش پرت می‌شود.
  • بدون فکر عمل می‌کند.
  • ثابت نشستن برایش سخت است.
  • افراد مبتلا به ADHD ممکن است نیاز به حمایت بیشتری در مدرسه یا محل کار داشته باشند. گاهی نیاز به مصرف دارو دارند.

علائم رایج ADHD در کودکان و بزرگسالان

علائمکودکانبزرگسالان
عدم تمرکزمشکل در انجام تکالیففراموشی کارهای روزمره
رفتار تکانشیبی‌صبری و رفتار غیرمنتظرهتصمیم‌گیری عجولانه
بیش‌فعالیدویدن و بالا رفتن بی‌دلیلاحساس بی‌قراری

نارساخوانی و دیسپراکسی

برخی از افراد اوتیستیک دارای موارد زیر هستند:

  • مشکلات خواندن، نوشتن و املا (نارساخوانی)
  • حرکات ناشیانه و مشکلات در سازمان و پیروی از دستورالعمل‌ها (اختلال هماهنگی رشدی یا دیسپراکسی)

حمایت اضافی در مدرسه اغلب می‌تواند کمک کننده باشد.

مشکلات خواب

علائم بی‌خوابی عبارتند از:

  • به سختی به خواب می‌روند.
  • چند بار در طول شب بیدار می‌شوند.
  • زود بیدار می‌شوند و دیگر نمی‌خوابند.

تغییر روال قبل از خواب اغلب می‌تواند کمک کننده باشد.

مشکلات روحی و روانی

بسیاری از افراد اوتیستیک مشکلاتی مانند:

  • اغلب اوقات احساس نگرانی شدید (اضطراب)
  • احساس ناراحتی، تحریک پذیری یا ناامیدی (افسردگی)
  • احساس نیاز به ادامه انجام برخی اعمال (اختلال وسواس فکری جبری یا OCD)

این بیماری‌ها را اغلب می‌توان با گفتار درمانی یا داروها درمان کرد.

ناتوانی‌های یادگیری

ممکن است برای فردی که دارای ناتوانی یادگیری است، سخت باشد:

درک اطلاعات جدید یا سخت

مهارت جدید بیاموزد.

مراقب خودشان باشند.

افراد دارای ناتوانی یادگیری اغلب در زندگی روزمره به کمک نیاز دارند.

صرع

علائم صرع عبارتند از:

  • لرزش و فرو افتادن (تشنج)
  • نگاه خالی به فضا
  • بو یا طعم عجیب
  • سوزن سوزن شدن در بازوها یا پاها

صرع را اغلب می‌توان با دارو درمان کرد.

اوتیسم

مشکلات مفاصل و سایر قسمت‌های بدن

برخی از افراد اوتیستیک ممکن است موارد زیر را داشته باشند:

  • مفاصل انعطاف پذیر یا دردناک
  • پوستی که به راحتی کشیده یا کبود می‌شود.
  • اسهال یا یبوست که از بین نمی‌رود.
  • اینها می‌تواند ناشی از شرایطی مانند سندرم بیش حرکتی مفاصل یا سندرم اهلرز-دانلوس باشد.

ممکن است نیاز به حمایت طیف وسیعی از متخصصان سلامت، از جمله فیزیوتراپیست داشته باشند.

علائم اوتیسم در کودکان

کودکان خردسال

  • پاسخ ندادن به نامشان.
  • اجتناب از تماس چشمی.
  • لبخند نزدن هنگام لبخند زدن به آنها.
  • ناراحتی شدید نسبت به طعم، بو یا صداهای خاص.
  • انجام حرکات تکراری (مانند تکان دادن دست یا انگشتان).
  • عدم توانایی در صحبت به اندازه هم‌سالان.
  • تکرار عبارات.

کودکان بزرگ‌تر

  • ناتوانی در درک احساسات و افکار دیگران.
  • گفتار غیرمعمول (تکرار عبارات یا صحبت کردن به شکل خاص).
  • علاقه شدید به موضوعات یا فعالیت‌های خاص.
  • ناراحتی در تغییر روال روزانه.
  • سختی در برقراری ارتباط با دیگران یا ترجیح به تنهایی.
  • درک تحت‌اللفظی اصطلاحات (مثلاً “شکستن پا”).

اوتیسم در دختران و پسران

اوتیسم گاهی اوقات می‌تواند در دختران و پسران متفاوت باشد.

اوتیسم در دختران:

دختران اوتیسمی ممکن است:

  • برخی از علائم اوتیسم را با کپی کردن رفتار و بازی کودکان دیگر پنهان کنند.
  • در موقعیت‌هایی که برایشان مشکل است کناره گیری کنند.
  • به نظر می‌رسد که بهتر با موقعیت‌های اجتماعی کنار می‌آیند.
  • علائم کمتری از رفتارهای تکراری نشان می‌دهند.

این بدان معناست که تشخیص اوتیسم در دختران دشوارتر است.

اوتیسم در زنان

زنان اوتیستیک ممکن است بیشتر در معرض موارد زیر باشند:

  • یاد گرفتند که علائم اوتیسم را پنهان کنند تا «مناسب» باشند – با کپی کردن از افرادی که اوتیسم ندارند.
  • ساکت‌تر باشند و احساسات خود را پنهان کنند.
  • به نظر می‌رسد که بهتر با موقعیت‌های اجتماعی کنار می‌آیند.
  • علائم کمتری از رفتارهای تکراری نشان می‌دهد.

این بدان معناست که اگر یک زن هستید، گفتن اینکه اوتیستیک هستید دشوارتر است.

آرتریت

آرتریت

آرتریت

آرتریت

آرتریت یک بیماری شایع است که باعث درد و التهاب در مفصل می‌شود. بیماری آرتریت، افراد در هر سنی از جمله کودکان را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

انواع آرتریت

استئوآرتریت و آرتریت روماتوئید 2 نوع شایع این بیماری هستند.

آرتروز

استئوآرتریت شایع‌ترین نوع آرتریت است. اغلب در افراد 40 سال یا بالاتر ایجاد می‌شود. همچنین در زنان و افرادی که سابقه خانوادگی این عارضه را دارند، شایع‌تر است. اما می‌تواند در هر سنی در نتیجه آسیب رخ دهد یا با سایر بیماری‌های مرتبط با مفصل مانند نقرس یا آرتریت روماتوئید همراه باشد.

استئوآرتریت در ابتدا غضروف صاف مفصل را تحت تأثیر قرار می‌دهد. این امر حرکت را دشوارتر از حد معمول می‌‌کند و منجر به درد و سفتی می‌شود.

هنگامی که غضروف شروع به زبری و نازک شدن می‌کند، تاندون‌ها و رباط‌ها باید سخت‌تر عمل کنند. این می‌تواند باعث تورم و تشکیل خارهای استخوانی به نام استئوفیت شود.

از دست دادن شدید غضروف می‌تواند منجر به مالش استخوان روی استخوان شود، شکل مفصل را تغییر میدهد و استخوان‌‌ها را از موقعیت طبیعی خود خارج کند.

شایع‌ترین مفاصل درگیر :

  • دست‌ها
  • ستون فقرات
  • زانو
  • باسن

روماتیسم مفصلی

آرتریت روماتوئید کمتر از استئوآرتریت شایع است.

اغلب زمانی شروع می‌شود که فرد بین 30 تا 50 سال سن دارد. زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا هستند.

در آرتریت روماتوئید، سیستم ایمنی بدن، مفاصل آسیب دیده را هدف قرار می‌دهد که منجر به درد و تورم می‌شود.

پوشش خارجی (سینوویوم) مفصل، اولین جایی است که تحت تأثیر قرار می‌گیرد.

سپس این می‌تواند در سراسر مفصل پخش شود و منجر به تورم بیشتر و تغییر شکل مفصل شود. این ممکن است باعث شکسته شدن استخوان و غضروف شود.

افراد مبتلا به این بیماری همچنین می‌توانند در سایر بافت‌ها و اندام‌های بدن خود دچار مشکل شوند.

انواع دیگر آرتریت

اسپوندیلیت آنکیلوزان: یک بیماری التهابی طولانی مدت که عمدتاً استخوان‌ها، ماهیچه‌ها و رباط‌های ستون فقرات را تحت تأثیر قرار می‌دهد و منجر به سفتی و جوش خوردن مفاصل می‌شود. مشکلات دیگر می‌تواند شامل تورم تاندون‌ها، چشم‌ها و مفاصل بزرگ باشد.

اسپوندیلوز گردنی: همچنین به عنوان استئوآرتریت دژنراتیو شناخته می‌شود، اسپوندیلیت گردن بر مفاصل و استخوان‌های گردن تأثیر می‌گذارد که می‌تواند منجر به درد و سفتی شود.

فیبرومیالژیا: باعث درد در عضلات، رباط‌ها و تاندون‌های بدن می‌شود.

لوپوس: یک بیماری خود ایمنی است که می‌تواند بسیاری از اندام‌های مختلف و بافت‌های بدن را تحت تاثیر قرار دهد.

نقرس: نوعی آرتریت ناشی از اسید اوریک بیش از حد در بدن است. این می‌تواند در مفاصل باقی بماند (معمولاً انگشت شست پا را تحت تأثیر قرار می‌دهد)، اما می‌تواند در هر مفصلی ایجاد شود. باعث درد شدید، قرمزی و تورم می‌شود.

آرتریت پسوریاتیک: یک بیماری التهابی مفصل است که می‌تواند افراد مبتلا به پسوریازیس را تحت تاثیر قرار دهد.

آرتریت انتروپاتیک: شکلی از آرتریت التهابی مزمن مرتبط با بیماری التهابی روده (IBD) که 2 نوع اصلی آن کولیت اولسراتیو و بیماری کرون است. شایع‌ترین نواحی تحت تاثیر التهاب مفاصل اندام تحتانی و ستون فقرات هستند.

آرتریت واکنشی: این می‌تواند باعث درد و تورم مفاصل، چشم درد و خستگی مفرط شود. مدت کوتاهی پس از عفونت روده، یا گلو ایجاد می‌شود.

آرتریت ثانویه: می‌تواند پس از آسیب مفصل ایجاد شود و گاهی اوقات چندین سال پس از آن رخ می‌دهد.

پلی میالژیا روماتیکا: وضعیتی که تقریباً همیشه افراد بالای 50 سال را تحت تأثیر قرار می‌دهد. جایی که سیستم ایمنی باعث درد و سفتی عضلات، معمولاً در سرتاسر شانه‌ها و بالای پاها می‌شود. همچنین می‌تواند باعث التهاب مفاصل شود.

آرتریت

علائم آرتریت:

انواع مختلفی از این عارضه وجود دارد. علائمی که تجربه می‌کنید بسته به نوع وضعیت شما متفاوت است. به همین دلیل در صورت داشتن یک تشخیص دقیق، مهم است:

درد، حساسیت و سفتی مفاصل

التهاب در داخل و اطراف مفاصل

محدودیت حرکت مفاصل

پوست قرمز گرم روی مفصل آسیب دیده

ضعف و تحلیل عضلانی

آرتریت و کودکان

آرتریت اغلب با افراد مسن همراه است، اما می‌تواند کودکان را نیز درگیر کند. بیشتر انواع آرتریت دوران کودکی به عنوان آرتریت ایدیوپاتیک نوجوانان (JIA) شناخته می‌شود.

JIA باعث درد و التهاب در 1 یا چند مفصل برای حداقل 6 هفته می‌شود.

اگرچه علت دقیق JIA ناشناخته است، اما علائم اغلب با بزرگتر شدن کودک بهبود می‌یابد، به این معنی که آنها می‌توانند زندگی عادی داشته باشند.

JIA الیگو مفصلی (الیگوآرتریت)

JIA Oligo-Articular رایج‌ترین نوع JIA است. این بیماری تا 4 مفصل در بدن را تحت تاثیر قرار می‌دهد که بیشتر در زانوها، مچ پا و مچ دست است.

JIA اولیگو مفصلی، اغلب بدون ایجاد آسیب طولانی مدت مفصل از بین می‌رود.

اما این خطر وجود دارد که کودکان مبتلا به این عارضه دچار مشکلات چشمی شوند، بنابراین آزمایش‌های منظم چشم با چشم‌ پزشک توصیه می‌شود.

JIA پلی آرتیکولار (پلی آرتریت)

JIA پلی آرتیکولار یا پلی آرتریت در رتبه دوم قرار دارد

نوع رایج JIA و 5 یا چند مفصل را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

ممکن است کودک در هر سنی را تحت تاثیر قرار دهد و ممکن است به طور ناگهانی ظاهر شود یا به تدریج ایجاد شود.

علائم JIA چند مفصلی مشابه علائم آرتریت روماتوئید بزرگسالان است.

کودک مبتلا به این عارضه نیز ممکن است احساس ناخوشایندی داشته باشد و گاهی اوقات دمای بالای 38 درجه سانتیگراد یا بالاتر داشته باشد.

JIA شروع سیستمیک

شروع سیستمیک JIA با علائمی مانند تب، بثورات پوستی، کمبود انرژی و بزرگ شدن غدد شروع می‌شود. بعداً، مفاصل ممکن است متورم و ملتهب شوند.

مانند JIA چند مفصلی،JIA  شروع سیستمیک می‌تواند کودکان را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد.

آرتریت مرتبط با آنتزیت

آرتریت مرتبط با انتزیت نوعی آرتریت نوجوانان است که اغلب مفاصل ساق پا و ستون فقرات را تحت تاثیر قرار می‌دهد و باعث التهاب محل اتصال تاندون‌ها به استخوان می‌شود.

در سنین نوجوانی می‌تواند باعث سفتی گردن و کمر شود.

همچنین با یک بیماری چشمی دردناک به نام یووئیت حاد مرتبط است.

درمان آرتریت

هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد، اما درمان‌های زیادی وجود دارد که می‌تواند به کاهش سرعت آن کمک کند.

درمان استئوآرتریت شامل تغییر سبک زندگی، داروها و جراحی است.

هدف درمان آرتریت روماتوئید، کاهش پیشرفت بیماری و به حداقل رساندن التهاب مفاصل است. این به جلوگیری از آسیب مفاصل کمک می‌کند.

درمان شامل دارو، فیزیوتراپی و جراحی است.

 

مطالب مشابه:

آپاندیسیت

استئوآرتریت

مکمل غذایی آرتروزن Artrozen

آپاندیسیت

آپاندیسیت

آپاندیسیت

آپاندیسیت

آپاندیسیت تورم دردناک آپاندیس است. آپاندیس یک کیسه کوچک و نازک به طول حدود 5 تا 10 سانتی متر (2 تا 4 اینچ) است. این قسمت به روده بزرگ متصل است و هیچ کس دقیقاً نمی‌داند که آپاندیس چطور عمل می‌کند، اما برداشتن آن مضر نیست.

علائم آپاندیسیت:

آپاندیسیت معمولاً با درد در وسط شکم شروع می‌شود که ممکن است بیاید و برود.

در عرض چند ساعت، درد به سمت راست پایین، جایی که معمولاٌ آپاندیس در آن قرار دارد، می‌رود و ثابت و شدید می‌شود.

فشار روی این ناحیه، سرفه یا راه رفتن ممکن است درد را بدتر کند. همچنین ممکن است اشتهای خود را از دست بدهید، احساس تهوع کنید و دچار یبوست یا اسهال شوید.

زمان مراجعه به پزشک

اگر درد شکمی دارید که به تدریج بدتر می‌شود، فوراً به پزشک مراجعه کنید.

اگر درد شما برای مدتی کاهش یابد اما سپس بدتر شود، آپاندیس شما ممکن است ترکیده باشد که می‌تواند منجر به عوارض تهدید کننده زندگی شود.

آپاندیسیت

نحوه درمان آپاندیسیت

اگر آپاندیسیت دارید، احتمالاً آپاندیس شما باید در اسرع وقت برداشته شود.

برداشتن آپاندیس که به عنوان آپاندیسکتومی یا آپاندکتومی شناخته می‌شود، یکی از رایج‌ترین عمل‌هاست و میزان موفقیت آن بسیار عالی است.

این معمولاٌ به عنوان جراحی لاپاراسکوپی انجام می‌شود.

چندین برش کوچک در شکم ایجاد می‌شود که امکان قرار دادن ابزارهای جراحی خاص را فراهم می‌کند.

جراحی باز، که در آن یک برش بزرگتر و منفرد در شکم ایجاد می‌شود، معمولاً در صورت ترکیدن آپاندیس، دسترسی دشوارتر استفاده می‌شود.

معمولاً پس از برداشتن آپاندیس، بهبودی کامل چند هفته طول می‌کشد.

اما ممکن است لازم باشد تا 6 هفته پس از جراحی باز از انجام فعالیت‌های شدید اجتناب شود.

چه چیزی باعث آپاندیسیت می‌شود؟

مشخص نیست که چه چیزی باعث آپاندیسیت می‌شود. در بسیاری از موارد ممکن است چیزی مانع ورود آپاندیس شود.

به عنوان مثال، ممکن است توسط یک تکه کوچک مدفوع مسدود شود، یا عفونت دستگاه تنفسی فوقانی می‌تواند باعث تورم غدد لنفاوی داخل دیواره روده شود.

اگر انسداد باعث التهاب و تورم شود، می‌تواند منجر به افزایش فشار داخل آپاندیس شود که ممکن است پس از آن ترکیده شود.

از آنجایی که علل آپاندیسیت به طور کامل مشخص نشده است، هیچ راه تضمینی برای پیشگیری از آن وجود ندارد.

چه کساین مستعد بیماری آپاندیسیت هستند:

شما می‌توانید در هر سنی به آپاندیسیت مبتلا شوید، اما معمولاً افراد بین 10 تا 30 سال را مبتلا می‌کند.

اگر آپاندیسیت دارید، ممکن است علائم دیگری نیز داشته باشید، از جمله:

حالت تهوع

عدم اشتها

یبوست یا اسهال

درجه حرارت بالا و صورت برافروخته

آپاندیسیت را می‌توان به راحتی با چیز دیگری اشتباه گرفت، مانند:

گاستروانتریت – یک حشره معده که باعث اسهال و استفراغ می‌شود.

سندرم روده تحریک پذیر شدید  (IBS)

یبوست

عفونت مثانه یا مجاری ادراری

بیماری کرون

یک عفونت لگنی

در زنان، علائمی مشابه علائم آپاندیسیت گاهی اوقات ممکن است علت زنانگی داشته باشد، مانند حاملگی خارج از رحم، درد قاعدگی یا بیماری التهابی لگن PID

اما هر شرایطی که باعث درد دائمی شکم شود نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد.

اگر درد شما برای مدتی کاهش یابد، اما سپس بدتر شود، ممکن است آپاندیس شما ترکیده باشد.

ترکیدگی آپاندیس می‌تواند باعث پریتونیت شود که یک عفونت جدی پوشش داخلی شکم است.

تشخیص آپاندیسیت:

تشخیص آپاندیسیت ممکن است مشکل باشد مگر اینکه علائم معمولی را داشته باشید که فقط در نیمی از موارد وجود دارد.

همچنین، آپاندیس برخی افراد ممکن است در قسمت کمی متفاوت از بدن آنها قرار گرفته باشد، مانند:

لگن

پشت روده بزرگ

اطراف روده کوچک

نزدیک قسمت پایین سمت راست کبد

تست‌های آزمایشگاهی

اگر علائم شما معمولی نباشد، ممکن است برای تایید تشخیص و رد سایر شرایط به آزمایش‌های بیشتری نیاز باشد مانند:

آزمایش خون برای بررسی علائم عفونت

تست بارداری برای زنان

آزمایش ادرار برای رد سایر بیماری‌ها، مانند عفونت مثانه

اسکن اولتراسوند برای مشاهده اینکه آیا آپاندیس متورم است یا خیر

یک سی تی اسکن

گاهی اوقات ممکن است مدتی طول بکشد تا نتایج آزمایش را دریافت کنید.

آپاندیسیت

خطرات برداشتن آپاندیسیت:

برداشتن آپاندیس یکی از رایج‌ترین عمل‌هایی است که انجام می‌شود و دارای عوارض جدی یا طولانی‌مدت نادر است.

اما مانند انواع جراحی‌ها، خطراتی نیز وجود دارد، از جمله:

عفونت زخم: ممکن است قبل، حین یا بعد از عمل آنتی بیوتیک تجویز شود تا خطر عفونت‌های جدی به حداقل برسد.

خونریزی زیر پوست که باعث هماتوم می‌شود: این معمولاً خود به خود بهبود می‌یابد، اما اگر نگران هستید باید به پزشک خود مراجعه کنید.

جای زخم: هر دو نوع جراحی در جایی که برش‌ها ایجاد شدند، جای زخم باقی می‌ماند.

جمع‌آوری چرک (آبسه): در موارد نادر، عفونت ناشی از ترکیدگی آپاندیس می‌تواند منجر به آبسه پس از جراحی شود.

فتق: در محل برش باز یا هر یک از برش‌های مورد استفاده در جراحی

استفاده از بیهوشی عمومی خطراتی مانند خطر واکنش آلرژیک یا استنشاق محتویات معده را نیز به همراه دارد که منجر به ذات‌الریه می‌شود.

پریتونیت

اگر آپاندیس شما بترکد، پوشش داخلی شکم (صفاق) با باکتری عفونی می‌شود به این پریتونیت می‌گویند. همچنین می‌تواند به اندام‌های داخلی شما آسیب برساند.

علائم پریتونیت می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • درد شدید شکمی مداوم
  • حالت تهوع و استفراغ
  • دمای بالا
  • ضربان قلب سریع
  • تنگی نفس همراه با تنفس سریع
  • تورم شکم

اگر پریتونیت بلافاصله درمان نشود، می‌تواند مشکلات طولانی مدت ایجاد کند و حتی ممکن است کشنده باشد.

درمان پریتونیت معمولاً شامل آنتی بیوتیک و جراحی برای برداشتن آپاندیس است.

آبسه‌ها

گاهی اوقات یک آبسه در اطراف آپاندیس ترکیده ایجاد می‌شود. این مجموعه دردناکی از چرک است که زمانی که بدن تلاش می‌کند با عفونت مبارزه کند تشکیل می‌شود.

در موارد نادر آبسه می‌تواند به عنوان عارضه جراحی برای برداشتن آپاندیس ایجاد شود.

گاهی اوقات می‌توان آبسه‌ها را با استفاده از آنتی بیوتیک‌ها درمان کرد، اما در بیشتر موارد باید چرک را از آبسه تخلیه کرد.

این کار را می‌توان تحت هدایت سونوگرافی یا سی تی انجام داد. به شما یک بی حس کننده موضعی تزریق می‌شود و یک سوزن از طریق پوست شما وارد شده و سپس یک درن قرار می‌گیرد.

اگر در حین جراحی آبسه پیدا شود، ناحیه مورد نظر با دقت شسته شده و یک دوره آنتی بیوتیک تجویز می‌شود.

 

مطالب مشابه:

آنتی هیستامین‌ها

بی‌اشتهایی عصبی

آنتی بیوتیک‌ها

آنتی هیستامین‌ها

آنتی هیستامین‌ها

آنتی هیستامین‌ها داروهایی هستند که اغلب برای تسکین علائم آلرژی مانند تب یونجه، کهیر، ورم ملتحمه و واکنش به نیش حشرات استفاده می‌شوند.

همچنین گاهی اوقات برای درمان احساس تهوع یا استفراغ و به عنوان یک درمان کوتاه مدت برای بی‌خوابی استفاده می‌شود.

بیشتر آنتی هیستامین‌ها را می‌توان از داروخانه‌ها خریداری کرد، اما برخی از آنها فقط با نسخه پزشک در دسترس هستند.

انواع آنتی هیستامین

آنها معمولاً به 2 گروه اصلی تقسیم می‌شوند:

  1. آنتی هیستامین‌هایی که باعث خواب آلودگی می‌شوند مانند: کلرفنامین (پیریتون)، سیناریزین، دیفن هیدرامین، هیدروکسی زین و پرومتازین
  2. آنتی هیستامین‌های غیر خواب آور که کمتر باعث ایجاد احساس خواب آلودگی در شما می‌شوند مانند: آکریواستین، ستیریزین، فکسوفنادین و لوراتادین

آنها همچنین در چندین شکل مختلف از جمله قرص، کپسول، مایعات، شربت، کرم، لوسیون، ژل، قطره چشم و اسپری بینی وجود دارند.

بهترین نوع آنتی هیستامین

شواهد زیادی وجود ندارد که نشان دهد هر آنتی هیستامین خاصی در تسکین علائم آلرژی بهتر از هر آنتی هیستامین دیگری است.

برخی افراد متوجه می‌شوند که انواع خاصی برای آنها خوب است و برخی دیگر خیر. ممکن است لازم باشد چندین نوع را امتحان کنید تا یکی را پیدا کنید که برای شما مناسب است.

آنتی هیستامین‌های غیر خواب آور معمولاٌ بهترین گزینه هستند، زیرا کمتر باعث ایجاد احساس خواب آلودگی در شما می‌شوند. اما انواعی که باعث خواب آلودگی می‌شوند ممکن است بهتر باشند.

اگر مطمئن نیستید که کدام دارو را امتحان کنید، از یک داروساز راهنمایی بخواهید زیرا همه آنتی هیستامین‌ها برای همه مناسب نیستند.

نحوه عملکرد آنتی هیستامین‌ها

آنتی هیستامین‌ها اثرات ماده‌ای به نام هیستامین را در بدن شما مسدود می‌کنند.

هیستامین معمولاً زمانی ترشح می‌شود که بدن شما چیزی مضر مانند عفونت را تشخیص دهد. باعث انبساط عروق خونی و تورم پوست می‌شود که به محافظت از بدن کمک می‌کند.

ولی در افراد مبتلا به آلرژی، بدن عوامل بی‌ضرر مانند: گرده، موی حیوانات یا گرد و غبار خانه را تهدید می‌کند و هیستامین تولید می‌کند. هیستامین باعث واکنش آلرژیک با علائم ناخوشایند از جمله خارش، آبریزش چشم، انسداد بینی، عطسه و بثورات پوستی می‌شود.

اگر قبل از تماس با ماده‌ای که به آن حساسیت دارید، آنتی هیستامین‌ها را مصرف کنید، این اتفاق را متوقف می‌کند. یا اگر بعد از آن مصرف کنید، می‌توانند شدت علائم را کاهش دهند.

بروشور همراه با دارو حاوی اطلاعات دقیقی در مورد آن است، از جمله نحوه مصرف آن و عوارض جانبی که ممکن است داشته باشید.

نحوه مصرف آنتی هیستامین

داروی خود را طبق توصیه داروساز یا پزشک یا همانطور که در بروشور همراه آن توضیح داده شده است مصرف کنید.

قبل از مصرف آنتی هیستامین، باید بدانید:

نحوه مصرف: از جمله اینکه آیا باید با آب یا غذا مصرف شود یا اینکه چگونه از آن به درستی استفاده شود (در صورت قطره چشم یا اسپری بینی).

مقدار مصرف (دوز): بسته به مواردی مانند سن و وزن شما می‌تواند متفاوت باشد.

چه زمانی آن را مصرف کنید: از جمله اینکه چند بار در روز و چه زمانی می‌توانید آن را مصرف کنید (بعضی از انواع آن را باید قبل از خواب مصرف کنید)

مدت زمان مصرف: برخی از انواع آن را می‌توان برای مدت طولانی استفاده کرد، اما برخی فقط برای چند روز توصیه می‌شوند.

در صورت فراموشی یا مصرف بیش از حد دوز چه باید کرد:

بسته به دارویی که مصرف می‌کنید، توصیه‌ها متفاوت است. اگر مطمئن نیستید که چگونه داروی خود را مصرف کنید، از یک داروساز سوال کنید.

آنتی هیستامین‌ها

عوارض جانبی آنتی هیستامین‌ها

مانند همه داروها، آنتی هیستامین‌ها نیز می‌توانند عوارض جانبی ایجاد کنند.

عوارض جانبی آنتی هیستامین‌ها که باعث خواب آلودگی شما می‌شود می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • خواب آلودگی و کاهش هماهنگی، سرعت واکنش و قضاوت: پس از مصرف آنتی هیستامین‌ها رانندگی نکنید و از ماشین آلات استفاده نکنید.
  • دهان خشک
  • تاری دید
  • مشکل در ادرار

عوارض جانبی آنتی هیستامین‌های غیر خواب آور می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • سردرد
  • دهان خشک
  • حالت تهوع و استفراغ
  • خواب‌آلودگی: این حالت در آنتی‌هیستامین‌های غیر خواب‌آلود کمتر مشاهده می‌شود، اما همچنان ممکن است.

بروشور همراه دارو را برای فهرست کامل عوارض جانبی احتمالی و توصیه‌هایی در مورد زمان دریافت کمک پزشکی بررسی کنید.

مصرف آنتی هیستامین‌ها با سایر داروها، غذا یا الکل

اگر در حال حاضر داروهای دیگری مصرف می‌کنید، قبل از مصرف آنتی هیستامین با یک داروساز یا پزشک عمومی صحبت کنید.

ممکن است این خطر وجود داشته باشد که داروها با هم ترکیب نشوند، که می‌تواند عملکرد صحیح را متوقف کند یا خطر عوارض جانبی را افزایش دهد.

نمونه‌ایی از داروهایی که در صورت مصرف با آنتی هیستامین‌ها می‌توانند باعث ایجاد مشکلاتی شوند عبارتند از:

  • داروهای ضد افسردگی
  • داروهای زخم معده یا سوء هاضمه
  • سعی کنید در حین مصرف آنتی هیستامین الکل ننوشید، به خصوص اگر شما را خواب آلود می‌کند، زیرا می‌تواند احتمال خواب آلودگی را افزایش دهد.
  • داروهای ضدسرفه و سرماخوردگی که حاوی آنتی هیستامین نیز هستند.
  • غذا و سایر نوشیدنی‌ها روی اکثر آنتی هیستامین‌ها تأثیر نمی‌گذارند، اما بروشور همراه دارو را بررسی کنید تا مطمئن شوید.

چه کسانی می‌توانند آنتی هیستامین مصرف کنند:

اکثر مردم می‌توانند با خیال راحت آنتی هیستامین مصرف کنند.

اما اگر شما:

  • باردار یا شیرده هستند.
  • به دنبال دارو برای یک کودک خردسال هستند.
  • یک فرد مسن هستند.
  • داروهای دیگر مصرف می‌کنید.
  • یک بیماری زمینه‌ای مانند بیماری قلبی، بیماری کبد، بیماری کلیوی یا صرع داشته باشید.

برخی از آنتی هیستامین‌ها ممکن است در این موارد مناسب نباشند. یک داروساز یا پزشک می تواند یکی از بهترین‌ها را برای شما توصیه کند.

در صورت نیاز به مصرف آنتی هیستامین در بارداری، معمولاً لوراتادین توصیه می‌شود. مصرف لوراتادین یا ستیریزین معمولاً در دوران شیردهی مناسب است اما لازم است این مسئله را با پزشک معالج خود در میان بگذارید.

نتیجه گیری

قبل از مصرف دارو یا دادن آن به فرزندتان، همیشه بروشور همراه دارو را بررسی کنید تا ببینید آیا برای شما بی‌خطر است یا خیر.

داروهای ضد انعقاد

معرفی کامل داروهای ضدانعقاد و کاربردهای آنها

داروهای ضد انعقاد داروهای حیاتی‌ای هستند که از تشکیل لخته‌های خون جلوگیری می‌کنند و به‌ویژه برای افرادی که در معرض خطر بالای لختگی خون قرار دارند، مفید است. این داروها نقش کلیدی در کاهش احتمال بروز بیماری‌های جدی مانند سکته مغزی و حمله قلبی دارند.

لخته‌های خون مهر و موم‌هایی هستند که توسط خون برای جلوگیری از خونریزی از زخم‌ها ایجاد می‌شوند. در حالی که در متوقف کردن خونریزی مفید هستند، می‌توانند رگ‌های خونی را مسدود کرده و جریان خون را به اندام‌های حیاتی مانند مغز، قلب یا ریه‌ها متوقف کنند، اگر در مکان نامناسبی تشکیل شوند.

داروهای ضد انعقاد با ایجاد وقفه در فرآیند تشکیل لخته‌های خون عمل می‌کنند. این داروها گاهی اوقات به عنوان “رقیق‌کننده‌های خون” شناخته می‌شوند، هرچند که در واقع خون را رقیق‌تر نمی‌کنند.

مهم است که داروهای ضد انعقاد را از داروهای ضد پلاکت مانند آسپرین با دوز پایین و کلوپیدوگرل تفکیک کنیم، زیرا آنها نقش‌های مشابه اما متفاوتی در مدیریت خطرات لخته خون دارند.

انواع داروهای ضد انعقاد

  • رایج‌ترین ضد انعقاد تجویزی وارفارین است.
  • انواع جدیدتر ضد انعقادها نیز در دسترس هستند و به طور فزاینده‌ای رایج می‌شوند. این شامل:
  • ریواروکسابان  (Xarelto)
  • دابیگاتران (Pradaksha)
  • آپیکسابان  (Eliquis)
  • ادوکسابان  (Lixiana)

وارفارین و جایگزین‌های جدیدتر به صورت قرص یا کپسول مصرف می‌شوند. همچنین یک داروی ضد انعقاد به نام هپارین وجود دارد که می‌توان آن را تزریق کرد.

داروهای ضد انعقاد

دلیل مصرف داروهای ضد انعقاد

اگر یک لخته خون جریان خون را از طریق رگ خونی مسدود کند، قسمت آسیب دیده بدن دچار کمبود اکسیژن می‌شود و به درستی کار نمی‌کند. بسته به محل تشکیل لخته، این می‌تواند منجر به مشکلات جدی مانند:

  • سکته مغزی یا حملات ایسکمیک گذرا (“سکته‌های کوچک”)
  • حمله قلبی
  • ترومبوز ورید عمقی  (DVT)
  • آمبولی ریه شود.

اگر پزشک تشخیص دهد که شما در معرض خطر افزایش یافته‌ای برای ابتلا به یکی از این مشکلات قرار دارید، ممکن است درمان با داروهای ضد انعقاد را توصیه کند. این توصیه ممکن است به دلیل سابقه لخته‌های خونی که داشته‌اید یا ابتلا به بیماری‌هایی مانند فیبریلاسیون دهلیزی که می‌تواند منجر به تشکیل لخته‌های خون شود، صورت گیرد.

علاوه بر این، اگر به تازگی تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اید، ممکن است داروی ضد انعقاد برای شما تجویز شود، زیرا دوره استراحت و عدم تحرکی که در دوران نقاهت نیاز دارید، می‌تواند خطر ایجاد لخته خون را افزایش دهد.

نحوه مصرف داروهای ضد انعقاد

پزشک یا پرستار باید به شما بگوید که چه مقدار از داروهای ضد انعقاد خود را مصرف کنید و چه زمانی آن را مصرف کنید.

اکثر افراد نیاز دارند که قرص یا کپسول خود را یک یا دو بار در روز همراه با آب یا غذا مصرف کنند.

مدت زمانی که برای ادامه مصرف دارو نیاز دارید به دلیل تجویز آن بستگی دارد. در بسیاری از موارد، درمان مادام العمر خواهد بود.

اگر مطمئن نیستید که چگونه داروی خود را مصرف کنید، یا نگران هستید که یک دوز دارو را فراموش کردید یا بیش از حد مصرف کردید، بروشور اطلاعات آن را بررسی کنید یا از پزشک عمومی، کلینیک ضد انعقاد یا داروساز خود بپرسید که چه کاری انجام دهید.

مواردی که در مصرف داروهای ضد انعقاد باید رعایت شود:

هنگام مصرف داروهای ضد انعقاد، باید چند نکته را رعایت کنید.

اگر قرار است جراحی یا آزمایشی مانند آندوسکوپی انجام دهید، مطمئن شوید که پزشک یا جراح شما از مصرف داروهای ضد انعقاد آگاه است، زیرا ممکن است مجبور شوید برای مدت کوتاهی مصرف آنها را قطع کنید.

قبل از مصرف هر گونه داروی دیگر، از جمله داروهای نسخه‌ای و بدون نسخه، با پزشک عمومی، یا داروساز خود صحبت کنید، زیرا برخی از داروها می‌توانند بر عملکرد داروی ضد انعقاد شما تأثیر بگذارند.

اگر وارفارین مصرف می‌کنید، باید از ایجاد تغییرات قابل توجه در آنچه که به طور معمول می‌خورید و می‌نوشید خودداری کنید، زیرا این می‌تواند بر داروی شما تأثیر بگذارد.

اکثر داروهای ضد انعقاد برای زنان باردار مناسب نیستند. اگر باردار شدید یا قصد دارید در حین مصرف داروهای ضد انعقاد، باردار شوید، با پزشک خود صحبت کنید.

عوارض جانبی داروهای ضد انعقاد

شرح عارضه جانبیتوضیحات
عبور خون در ادرارنشان‌دهنده خونریزی داخلی که ممکن است نیاز به مراقبت‌های پزشکی داشته باشد
دفع خون هنگام مدفوع یا داشتن مدفوع سیاهمی‌تواند نشانه‌ای از خونریزی گوارشی باشد
کبودی شدیدناشی از خونریزی زیر پوست
خونریزی بینی طولانی مدتممکن است نیاز به مداخله پزشکی داشته باشد
خونریزی لثهممکن است هنگام مسواک زدن یا استفاده از نخ دندان رخ دهد
استفراغ خون یا سرفه خونیممکن است نشان‌دهنده خونریزی داخلی باشد
پریودهای سنگین در زنانممکن است تاثیری بر سلامت کلی و کیفیت زندگی داشته باشد

مانند همه داروها، خطر بروز عوارض جانبی هنگام مصرف داروهای ضد انعقاد وجود دارد.

عارضه جانبی اصلی این است که شما می‌توانید به راحتی خونریزی کنید، که می‌تواند باعث مشکلاتی مانند:

  • عبور خون در ادرار
  • دفع خون هنگام مدفوع یا داشتن مدفوع سیاه
  • کبودی شدید
  • خونریزی بینی طولانی مدت
  • خونریزی لثه
  • استفراغ خون یا سرفه خونی
  • پریودهای سنگین در زنان

برای اکثر افراد، مزایای مصرف داروهای ضد انعقاد بیشتر از خطر خونریزی بیش از حد است.

اگر در معرض خطر ایجاد لخته‌های خونی هستید که به طور بالقوه می‌تواند رگ خونی را مسدود کند و جریان خون را در بدن شما مختل کند، از داروهای ضد انعقاد استفاده کنید.

این می‌تواند به چندین وضعیت جدی منجر شود، از جمله:

  • سکته مغزی – جایی که لخته خون جریان خون را به مغز شما محدود می‌کند و باعث مرگ سلول‌های مغزی می‌شود و احتمالاً منجر به آسیب دائمی مغز یا مرگ می‌شود.
  • حملات ایسکمیک گذرا (TIA) – که به آنها “سکته‌های کوچک” نیز میگویند، علائم مشابه سکته مغزی دارند، اما اثرات آن معمولاٌ کمتر از 24 ساعت طول می‌کشد.
  • حملات قلبی – جایی که یک لخته خون، رگ خونی را که قلب شما را تامین می کند، مسدود می‌کند، اکسیژن را از دست می‌دهد و باعث درد قفسه سینه و گاهی اوقات مرگ می‌شود.
  • ترومبوز ورید عمقی (DVT) – جایی که یک لخته خون، در یکی از وریدهای عمیق بدن، معمولاً پاها، تشکیل می‌شود و باعث درد و تورم می‌شود.
  • آمبولی ریه – جایی که یک لخته خون، یکی از رگ‌های خونی اطراف ریه‌ها را مسدود می‌کند و خون‌رسانی به ریه‌ها را متوقف می‌کند.

چه کسانی باید داروهای ضد انعقاد مصرف کنند؟

پزشک شما ممکن است داروهای ضد انعقاد را برای کمک به پیشگیری از شرایط فوق توصیه کند، اگر احساس کنند شما در معرض خطر هستید.

این ممکن است به این دلیل باشد که:

  • در گذشته لخته‌های خون ایجاد شده است.
  • اخیراً تحت عمل جراحی قرار گرفته‌اید که به این معنی است که شما نمی‌توانید در حین بهبودی زیاد حرکت کنید، مانند تعویض مفصل ران یا تعویض زانو
  • جایگزینی دریچه آئورت داشت – زیرا لخته‌های خون می‌توانند روی سطح دریچه جدید قلب ایجاد شوند.
  • فیبریلاسیون دهلیزی – نوعی ضربان قلب نامنظم (آریتمی) که می‌تواند باعث ایجاد لخته‌های خون در قلب شود. وضعیتی که در آن خون تمایل بیشتری به تشکیل لخته (ترومبوفیلی) مانند فاکتور V لیدن دارد.
  • سندرم آنتی فسفولیپید – که در آن سیستم ایمنی به چربی‌ها و پروتئین‌های موجود در رگ‌های خونی حمله می‌کند و باعث لخته شدن خون می‌شود.

همچنین گاهی اوقات از داروهای ضد انعقاد برای درمان لخته‌های خون مانند DVT یا آمبولی ریه استفاده می‌شود که از بزرگ‌تر شدن لخته جلوگیری می‌کند، در حالی که بدن به آرامی آن را بازجذب می‌کند.

مدت زمانی که باید داروهای ضد انعقاد مصرف کنید به دلیل نیاز آنها بستگی دارد. ممکن است فقط برای مدت کوتاهی پس از تعویض مفصل ران یا زانو نیاز داشته باشید، اما در صورت داشتن یک بیماری طولانی مدت که خطر لخته شدن خون را افزایش می‌دهد، درمان ممکن است مادام العمر باشد.

پزشک یا پرستار باید به شما بگوید که چه مقدار از داروهای ضد انعقاد خود را مصرف کنید و چه زمانی آن را مصرف کنید.

در مورد دوز  داروی ضد انعقاد

برای اکثر افراد، قرص‌ها یا کپسول‌های ضد انعقاد باید به طور همزمان یک یا دو بار در روز مصرف شوند. مهم است که داروی خود را طبق برنامه مصرف کنید، زیرا اثر برخی از داروهای ضد انعقاد ممکن است در عرض یک روز از بین برود.

وارفارین، آپیکسابان (Eliquis) و دابیگاتران (پراداکسا) باید با آب مصرف شوند. ادوکسابان ((Lixiana را می‌توان با یا بدون غذا مصرف کرد. ریواروکسابان (Xarelto) معمولاً با غذا مصرف می‌شود.

بسته به دوز مصرفی، ممکن است نیاز به مصرف همزمان بیش از یک قرص یا کپسول داشته باشید.

قرص‌های وارفارین در رنگ‌های مختلف (سفید، قهوه‌ای، آبی و صورتی) برای نشان دادن دوز آن‌ها عرضه می‌شوند. ممکن است لازم باشد ترکیبی از قرص‌های رنگی مختلف مصرف کنید تا به دوز کلی خود برسید. سایر داروهای ضد انعقاد در دوزها و رنگ‌های مختلف وجود دارند.

پزشک یا پرستار شما توضیح خواهد داد که چه تعداد قرص باید مصرف کنید، چه زمانی آنها را مصرف کنید و رنگ‌های مختلف چه معنایی دارند.

دوز فراموش شده یا اضافی

وارفارین

اگر وارفارین مصرف می‌کنید و یکی از دوزهای خود را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. اگر تا روز بعد به یاد نیاوردید، دوز فراموش شده را نادیده بگیرید و منتظر بمانید تا نوبت بعدی برنامه‌ریزی شده خود را طبق معمول مصرف کنید. برای جبران دوز از دست رفته دوز اضافی مصرف نکنید.

اگر به طور تصادفی دوز بالاتر از توصیه شده را مصرف کردید، برای مشاوره پزشک عمومی خود تماس بگیرید.

اپیکسابان یا دابیگاتران

اگر دو بار در روز اپیکسابان یا دابیگاتران مصرف می‌کنید و یکی از دوزهای خود را فراموش می‌کنید، باید به محض اینکه به یاد آوردید که هنوز بیش از 6 ساعت تا نوبت بعدی برنامه‌ریزی شده باقی مانده است، آن را مصرف کنید. اگر کمتر از 6 ساعت تا نوبت بعدی باقی مانده است، دوز فراموش شده را رها کنید و دوز برنامه ریزی شده بعدی را طبق معمول مصرف کنید.

ریواروکسابان

اگر یک بار در روز ریواروکسابان مصرف می‌کنید و یکی از دوزهای خود را فراموش می‌کنید، باید به محض اینکه به یاد آوردید که هنوز بیش از 12 ساعت تا نوبت بعدی برنامه‌ریزی شده باقی مانده است، آن را مصرف کنید. اگر کمتر از 12 ساعت تا نوبت بعدی باقی مانده است، دوزی را که فراموش کرده اید رها کنید و دوز برنامه ریزی شده بعدی را طبق معمول مصرف کنید.

ادوکسابان

اگر یک بار در روز ادوکسابان مصرف می‌کنید و دوز مصرفی خود را فراموش می‌کنید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. اگر فقط روز بعد را به خاطر می آورید، نوبت فراموش شده را نادیده بگیرید و نوبت بعدی خود را در زمان معمول مصرف کنید. هرگز بیش از 1 دوز ادوکسابان را در یک روز مصرف نکنید.

اگر به طور تصادفی بیش از دوز تجویز شده اپیکسابان، دابیگاتران، ریواروکسابان یا ادوکسابان مصرف کردید، برای مشاوره با پزشک عمومی تماس بگیرید. مصرف بیش از حد آن شما را در معرض خطر خونریزی قرار می دهد.

نظارت بر دوز

وارفارین

اگر وارفارین مصرف می کنید، برای بررسی سرعت لخته شدن خون، شما به آزمایش خون منظم نیاز دارید. این با استفاده از نسبت عادی سازی بین المللی (INR) اندازه گیری می شود.

INR شما به طور منظم آزمایش می شود تا مطمئن شوید خون شما خیلی آهسته یا خیلی سریع لخته نمی‌شود. دوز وارفارین شما تا زمانی تنظیم می‌شود که INR شما در محدوده صحیح قرار گیرد.

INR شما ممکن است لازم باشد ابتدا یک روز در میان آزمایش شود تا زمانی که دوز مناسب را دریافت کنید. هنگامی که INR شما در محدوده صحیح تثبیت شد، این آزمایش‌ها کمتر مورد نیاز خواهند بود.

ضد انعقادهای جایگزین

اگر از آپیکسابان، دابیگاتران، ادوکسابان یا ریواروکسابان استفاده می کنید، نیازی به انجام آزمایش خون منظم برای نظارت بر INR ندارید.

با این حال، شما همچنان باید هر چند ماه یک بار برای بررسی صحیح مصرف دارو و بحث در مورد اینکه آیا عوارض جانبی را تجربه کرده اید یا خیر، به پزشک مراجعه کنید.

اگر برای شما داروهای ضد انعقاد تجویز شدند، همیشه دستورالعمل‌های پزشک را دنبال کنید.

برخی از مسائل اصلی که باید در حین مصرف دارو در نظر بگیرید در زیر توضیح داده شده است.

انجام عمل جراحی

اگر داروهای ضد انعقاد مصرف می‌کنید و نیاز به جراحی یا هر نوع روش تهاجمی دارید، مطمئن شوید که پزشک از داروی شما آگاه است.

این شامل روش‌هایی است که برای تشخیص سایر بیماری‌ها مانند آندوسکوپی یا سیستوسکوپی استفاده می‌شود.

از آنجایی که داروهای ضد انعقاد توانایی لخته شدن خون شما را کاهش می‌دهند، در صورت ایجاد هر نوع برشی در طی یک عمل، خطر خونریزی شدید وجود دارد.

بنابراین ممکن است به شما توصیه شود که مصرف دارو را قبل از جراحی قطع کنید.

اگر در حال انجام یک جراحی دندانپزشکی هستید، به دندانپزشک خود بگویید که داروهای ضد انعقاد مصرف می‌کنید.

ممکن است نیازی به قطع مصرف دارو نداشته باشید، اما ممکن است لازم باشد قبل از عمل، آزمایش خون بدهید تا از لخته شدن خون با سرعت مناسب مطمئن شوید.

فقط با توصیه پزشک عمومی مصرف دارو را متوقف کنید.

داروهای ضد انعقاد

مصرف در دوران بارداری

وارفارین به طور معمول به زنان باردار تجویز نمی‌شود زیرا می‌تواند بر جنین تأثیر بگذارد.

این دارو می‌تواند باعث نقص مادرزادی یا خونریزی بیش از حد از جفت یا جنین شود.

گاهی اوقات ممکن است در سه ماهه دوم استفاده شود، اما هرگز نباید در سه ماهه اول مصرف شود و بهتر است در سه ماهه سوم نیز از مصرف آن اجتناب شود.

داروهای ضد انعقاد آپیکسابان (Eliquis)، دابیگاتران (پراداکسا)، ادوکسابان (Lixiana) و ریواروکسابان (Xarelto) نیز در بارداری توصیه نمی‌شوند.

اگر هر یک از این داروها را مصرف می کنید، برای جلوگیری از باردار شدن، باید هنگام رابطه جنسی از پیشگیری از بارداری استفاده کنید.

اگر از داروهای ضد انعقاد استفاده می‌کنید و متوجه شدید که باردار هستید یا قصد دارید برای باردار شدن شروع کنید، با پزشک عمومی خود در مورد قطع یا تغییر نسخه خود صحبت کنید.

در صورت لزوم می‌توان در دوران بارداری یک ماده ضد انعقاد به نام هپارین تزریق کرد.

مصرف در دوران شیردهی

شما معمولاً می‌توانید وارفارین را در دوران شیردهی مصرف کنید، اما باید ابتدا این موضوع را با پزشک عمومی یا مامای خود در میان بگذارید.

مصرف هپارین در دوران شیردهی نیز بی خطر است.

Apixaban، dabigatran، edoxaban و rivaroxaban در صورت شیردهی توصیه نمی‌شوند زیرا مشخص نیست که آیا آنها برای کودک بی خطر هستند یا خیر.

اگر از داروهای ضد انعقاد استفاده می کنید و در حال شیردهی هستید یا قصد شیردهی دارید، با پزشک عمومی، یا مامای خود صحبت کنید تا متوجه شوید که آیا نیاز به تغییر نسخه دارید.

اجتناب از آسیب

مصرف داروهای ضد انعقاد می‌تواند در صورت آسیب دیدگی شما را مستعد خونریزی کند.

سعی کنید از صدمات جزئی و بریدگی‎های زیر جلوگیری کنید:

مراقبت در هنگام استفاده از مسواک و اصلاح (استفاده از یک مسواک نرم و ماشین اصلاح را در نظر بگیرید)

استفاده از دافع حشرات برای جلوگیری از نیش یا نیش حشرات

استفاده از محافظ هنگام باغبانی، خیاطی یا ورزش

پزشک ممکن است به شما توصیه کند از ورزش‌های تماسی به دلیل خطر خونریزی زیاد اجتناب کنید.

سایر داروها و درمان‌ها

اگر داروهای ضد انعقاد مصرف می‌کنید، باید قبل از مصرف هر دارو یا مکمل دیگری با پزشک عمومی، کلینیک ضد انعقاد یا داروساز خود صحبت کنید.

این شامل داروهای تجویزی، داروهایی که بدون نسخه خریداری می‌شوند (مانند آسپرین)، و هر گونه داروهای گیاهی (مانند خار مریم) می‌شود.

برخی از درمان‌ها می توانند اثر ضد انعقادها را متوقف کنند یا اثر آنها را افزایش دهند که می‌تواند خطرناک باشد.

برخی از داروهایی که می‌توانند بر ضد انعقادها تأثیر بگذارند عبارتند از:

  • آنتی بیوتیک‌ها
  • داروهای ضد افسردگی
  • استروئیدها (داروهایی که برای کاهش التهاب استفاده می‌شوند)
  • داروهای ضد تشنج (داروهای مورد استفاده برای درمان صرع)
  • داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، مانند ایبوپروفن (در صورت نیاز به تسکین درد، به جای آن از پاراستامول استفاده کنید)

برای فهرست کامل داروهایی که باید از آنها اجتناب کنید، بروشور که همراه با داروی شما ارائه می‌شود، بررسی کنید.

غذا و نوشیدنی

اگر از داروهای ضد انعقاد استفاده می‌کنید، داشتن یک رژیم غذایی سالم و متعادل که شامل مقدار زیادی میوه و سبزیجات باشد، مهم است.

اما اگر وارفارین مصرف می کنید، باید از ایجاد تغییرات مکرر در میزان سبزیجات سبزی که می خورید خودداری کنید.

غذاهای حاوی مقدار زیادی ویتامین K، مانند سبزیجات سبز برگ، نخود و جگر، می‌توانند در عملکرد وارفارین اختلال ایجاد کنند.

شما هنوز هم می‌توانید این موارد را در رژیم غذایی خود در حین مصرف وارفارین بگنجانید، زیرا پزشک دوز شما را بر این اساس تنظیم می‌کند، اما مهم است که در مقداری که مصرف می‌کنید، ثابت باشید.

در زمان مصرف وارفارین، آب کرن بری، آب گریپ فروت یا آب انار ننوشید. آنها می توانند اثر رقیق کنندگی وارفارین را افزایش دهند.

همچنین باید قبل از مصرف مکمل‌های حاوی ویتامین K مشاوره بگیرید.

اثر وارفارین نیز تحت تأثیر الکل است. اگر وارفارین مصرف می کنید، بیش از 1 یا 2 نوشیدنی الکلی در روز ننوشید و هرگز زیاده روی نکنید.

این محدودیت‌های غذایی و نوشیدنی معمولاً وجود ندارد.

خون ریزی بیش از حد

علائم خونریزی بیش از حد می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

عبور خون در ادرار

دفع خون هنگام مدفوع یا داشتن مدفوع سیاه

کبودی شدید

خونریزی بینی طولانی مدت (بیش از 10 دقیقه طول می‌کشد)

استفراغ خون یا سرفه خونی

کمر درد شدید ناگهانی

مشکل در تنفس یا درد قفسه سینه

در زنان، خونریزی شدید یا افزایش یافته در طول قاعدگی، یا هر خونریزی دیگر از واژن

اگر متوجه خونریزی شدید یا مکرر شده‌اید، فوراٌ به پزشک مراجعه کنید.

همچنین در موارد زیر باید فوراً به دنبال مراقبت‌های پزشکی باشید:

  • تصادف
  • ضربه به سر
  • قادر به متوقف کردن خونریزی نیستند.

اگر وارفارین مصرف می‌کنید، آزمایش‌های خونی منظمی خواهید داشت تا با اندازه‌گیری سرعت لخته شدن خون، بررسی کنید که آیا در معرض خطر خونریزی بیش از حد هستید یا خیر. اگر خون شما خیلی آهسته لخته شود، ممکن است دوز شما افزایش یابد.

سایر عوارض جانبی داروهای ضد انعقاد

عوارض جانبی داروهای ضد انعقاد بسته به دارویی که مصرف می کنید متفاوت است.

سایر عوارض جانبی احتمالی عبارتند از:

  • اسهال یا یبوست
  • تهوع و استفراغ
  • سوء هاضمه
  • سرگیجه
  • سردرد
  • بثورات
  • خارش پوست
  • ریزش مو
  • یرقان (زرد شدن سفیدی چشم و پوست، اگرچه ممکن است در پوست سیاه یا قهوه ای کمتر مشهود باشد)

اگر عوارض جانبی مداوم دارید، با پزشک خود صحبت کنید. اگر دچار زردی شدید فوراً با آنها تماس بگیرید.

 

مطالب مشابه:

آنتی بیوتیک‌ها

آنتی اسیدها

سرطان مقعد

سرطان مقعد

سرطان مقعد

سرطان مقعد

سرطان مقعد نوع نادری از سرطان است که مقعد را درگیر می‌کند. مقعد جای است که روده شما به قسمت بیرونی بدن شما (پایین) متصل می‌شود. این بیماری می‌تواند در هر قسمت از مقعد شروع شود و معمولاً توسط عفونتی به نام ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می‌شود. تزریق واکسن HPV می‌تواند به پیشگیری از این عارضه کمک کند.

اینکه سرطان مقعد چقدر جدی است بستگی به این دارد که از کجا شروع می‌شود، چقدر بزرگ است، آیا گسترش می‌یابد و سلامت عمومی شما.

مهم است که علائم این بیماری را در اسرع وقت بررسی کنید. پیدا کردن زودهنگام آن می‌تواند به معنای ساده‌تر بودن درمان باشد.

علائم سرطان مقعد

  • خونریزی از پایین
  • خارش و درد در اطراف مقعد
  • توده‌های کوچک در اطراف و داخل پایین بدن
  • ترشح مخاط از پایین بدن
  • داشتن مشکلاتی در کنترل موقع مدفوع (بی اختیاری روده)
  • نیاز به مدفوع اغلب با مدفوع‌های شلتر و روان‌تر

این بیماری ممکن است اصلاً علامتی نداشته باشد یا تشخیص آن دشوار باشد.

علائم سرطان مقعد اغلب شبیه به انبوه (بواسیر) و شقاق مقعدی است که شرایطی رایج و کمتر جدی هستند.

زمان مراجعه به پزشک

پزشک عمومی از شما سوالاتی در مورد سلامتی و علائم شما می‌پرسد.

آنها ممکن است شکم شما را معاینه کنند و یک انگشت دستکش دار را در مقعد شما فرو کنند تا توده یا هر چیز اشتباهی را معاینه کنند.

ارجاع به متخصص

اگر پزشک عمومی فکر می‌کند علائمی دارید که می‌تواند سرطان باشد، ممکن است برای آزمایش‌های بیشتر پیشنهاد دهد که به یک پزشک متخصص مراجعه کنید. این قطعاٌ به این معنی نیست که شما سرطان دارید.

علت اصلی سرطان مقعد

بیشتر سرطان‌های مقعد در اثر عفونتی به نام ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) ایجاد می‌شوند.

شما می‌توانید HPV را از موارد زیر دریافت کنید:

  • هرگونه تماس پوست به پوست ناحیه تناسلی
  • رابطه جنسی واژینال، مقعدی یا دهانی
  • به اشتراک گذاری وسایل جنسی

چه کسانی بیشتر در معرض ابتلا به سرطان مقعد هستند:

این بیماری نادر است. اکثر افراد مبتلا به HPV به سرطان مبتلا نمی‌شوند.

در صورتی که:

  • رابطه مقعدی داشته باشید.
  • بالای 75 سال سن دارند.
  • سیگار می‌کشند.
  • سرطان دهانه رحم، واژن یا فرج داشته‌اند.
  • سیستم ایمنی ضعیفی مانند HIV یا پیوند عضو دارند.

سرطان مقعد

چگونه خطر ابتلا به سرطان مقعد را کاهش دهیم؟

همیشه نمی‌توانید از این بیماری پیشگیری کنید. واکسیناسیون HPV یکی از بهترین راه‌ها برای محافظت در برابر سرطان مقعد است.

به همه کودکان 12 تا 13 ساله واکسن HPV پیشنهاد می‌شود. این به محافظت در برابر سرطان‌های ناشی از HPV و همچنین زگیل تناسلی کمک می‌کند.

واکسن HPV همچنین برای سایر گروه‌هایی که در معرض خطر ابتلا به HPV هستند توصیه می‌شود، از جمله:

  • مردان 45 ساله و کمتر که با مردان رابطه جنسی دارند.
  • مردان ترنس و زنان ترنس 45 ساله و کمتر در صورتی که خطر ابتلا به HPV با مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند یکسان باشد.
  • کارگران جنسی
  • افراد مبتلا به  HIV

همچنین تغییرات سالمی وجود دارد که می‌توانید برای کاهش شانس ابتلا به سرطان مقعد ایجاد کنید.

کارهایی که باید برای جلوگیری از HPV انجام دهید:

هنگام رابطه جنسی از وسایل جلوگیری استفاده کنید تا شانس ابتلا به HPV را کاهش دهید.

وسایل جنسی را تمیز نگه دارید و آنها را به اشتراک نگذارید.

سعی کنید سیگار را ترک کنید

علائم خود را بررسی کنید

مهم است که علائم سرطان مقعد توسط پزشک عمومی بررسی شود.

درمان سرطان مقعد

این بیماری اغلب زمانی قابل درمان است که زود مشخص شود.

درمان سرطان مقعد به موارد زیر بستگی دارد:

مدت زمان سرطان

عضو دارای سرطان

سرطان گسترش یافته

وضعیت سلامت عمومی

درمان اصلی این بیماری ترکیبی از رادیوتراپی و شیمی درمانی است که به آن کمورادیاسیون (یا کمورادیوتراپی) می‌گویند.

درمان‌های دیگر شامل شیمی درمانی یا رادیوتراپی به تنهایی و جراحی است.

شیمی درمانی و رادیوتراپی

برای درمان این عارضه، شیمی درمانی و رادیوتراپی اغلب با هم استفاده می‌شوند. به این عمل شیمی درمانی یا کمورادیوتراپی می‌گویند.

رادیوتراپی از پرتوهای پرانرژی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌شود.

شیمی درمانی دارویی است که برای از بین بردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌شود.

در صورتی که بیماری گسترش پیدا نکرده باشد معمولاً شیمی درمانی انجام می‌شود. این بدان معناست که اکثر افراد مبتلا به سرطان مقعد نیازی به جراحی ندارند.

عمل جراحی

گاهی اوقات از جراحی برای درمان سرطان مقعد استفاده می‌شود.

در صورتی می‌توانید جراحی کنید که:

سرطان کوچک است و گسترش نیافته است.

جراحی برای این بیماری معمولاً شامل برداشتن تنها بخشی از مقعد است که تحت تأثیر قرار گرفته است.

اگر سرطان گسترش یافته یا عود کرده است، ممکن است برای برداشتن تمام مقعد، رکتوم (که مقعد را به روده می‌پیوندد) و بخشی از روده به جراحی نیاز داشته باشید.

این بدان معناست که برای جمع آوری مدفوع باید یک کیسه (کیسه استوما) در قسمت بیرونی بدن خود نصب کنید. این کولوستومی نامیده می‌شود. اگر به کولوستومی نیاز دارید، توسط یک پرستار متخصص استوما از شما مراقبت می‌شود. آنها می‌توانند به شما کمک کنند.

 

مطالب مشابه:

آمپول فلوسل-5

پانکراتیت حاد

شربت لاکتولوز

بیماری آدیسون

بیماری آدیسون

بیماری آدیسون

بیماری آدیسون

بیماری آدیسون که به عنوان نارسایی اولیه آدرنال یا هیپوآدرنالیسم نیز شناخته می‌شود، یک اختلال نادر در غدد فوق کلیوی است.

غدد فوق کلیوی 2 غده کوچک هستند که در بالای کلیه‌ها قرار دارند. آنها 2 هورمون ضروری تولید می کنند: کورتیزول و آلدوسترون.

وقتی غده فوق کلیوی، در بیماری آدیسون آسیب می‌بیند، بنابراین کورتیزول یا آلدوسترون کافی تولید نمی‌کند.

این بیماری می‌تواند افراد در هر سنی را تحت تاثیر قرار دهد، اگرچه بیشتر در سنین 30 تا 50 سالگی مشاهده می‌شود. همچنین در زنان شایع‌تر از مردان است.

علائم بیماری آدیسون

نشانه‌های مرحله اولیه، بیماری آدیسون مشابه سایر بیماری‌های شایع‌تر مانند افسردگی بالینی یا آنفولانزا است.

علائم دیگر که ممکن است تجربه کنید:

  • کمبود انرژی یا انگیزه (خستگی)
  • ضعف عضلانی
  • احساس ناخوشی
  • کاهش اشتها و کاهش وزن ناخواسته
  • افزایش تشنگی

با گذشت زمان، این مشکلات ممکن است شدیدتر شوند و ممکن است علائم دیگری مانند سرگیجه، غش، گرفتگی عضلات و خستگی را تجربه کنید.

همچنین ممکن است نواحی کوچکی از پوست تیره یا تیره شدن لب‌ها یا لثه‌ها ایجاد شود.

اگرچه این علائم همیشه ناشی از بیماری آدیسون نیست، اما باید به پزشک عمومی مراجعه کنید تا بتوان آنها را بررسی کرد.

علائم

علت بیماری آدیسون

بیماری آدیسون معمولاً نتیجه یک مشکل در سیستم ایمنی بدن است که باعث می‌شود به لایه بیرونی غده فوق کلیوی (قشر فوق کلیوی) حمله کند و تولید هورمون‌های استروئیدی آلدوسترون و کورتیزول را مختل کند.

سایر علل بالقوه شامل شرایطی است که می‌تواند به غدد آدرنال آسیب برساند، مانند سل  (TB)

درمان بیماری آدیسون

بیماری آدیسون با دارو، برای جایگزینی هورمون‌های از دست رفته درمان می‌شود. شما باید آن را تا آخر عمر مصرف کنید.

با درمان، علائم بیماری آدیسون تا حد زیادی قابل کنترل است. اکثر افراد مبتلا به این عارضه طول عمر طبیعی دارند و می‌توانند زندگی فعالی با محدودیت‌های کمی داشته باشند.

اما بسیاری از افراد مبتلا به بیماری آدیسون باید یاد بگیرند که این بیماری را مدیریت کنند، زیرا ممکن است شرایط سلامتی مرتبطی مانند دیابت یا تیروئید کم‌ کار وجود داشته باشد.

بحران آدرنال

افراد مبتلا به بیماری آدیسون باید دائماً از خطر بدتر شدن ناگهانی علائم، به نام بحران آدرنال، آگاه باشند.

این می‌تواند زمانی اتفاق بیفتد که سطح کورتیزول در بدن شما به میزان قابل توجهی کاهش یابد.

بحران آدرنال یک اورژانس پزشکی است. اگر درمان نشود، می‌تواند کشنده باشد.

اگر شما یا کسی که می‌شناسید مبتلا به بیماری آدیسون است و علائم شدیدی را تجربه می‌کند، فوراً به تزریق هیدروکورتیزون نیاز خواهد داشت، چه توسط خودشان یا توسط شخصی که همراه او است.

تشخیص بیماری آدیسون در ابتدا دشوار است، زیرا علائم اولیه، مشابه بسیاری از بیماری‌های دیگر است.

علائم اولیه بیماری آدیسون می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • خستگی شدید و کمبود انرژی
  • کاهش اشتها و کاهش وزن ناخواسته
  • سرگیجه هنگام ایستادن
  • فشار خون پایین (هیپوتانسیون)
  • لکه‌های پوستی که تیره‌تر از پوست اطراف هستند (هیپرپیگمانتاسیون)
  • هوس غذاهای شور
  • احساس بیمار بودن
  • ضعف عضلانی همراه با گرفتگی عضلات
  • درد شکم
  • خواب آلودگی یا خستگی غیر طبیعی (بی حالی)
  • خلق کم (افسردگی خفیف بالینی) یا تحریک پذیری
  • نیاز مکرر به ادرار کردن
  • افزایش تشنگی
  • مشکل در تمرکز
  • سردرد
  • دمای بالاتر از حد معمول
  • اگر پریود هستید، ممکن است پریودهای نامنظم داشته باشید یا به طور کامل پریود شوید. همچنین ممکن است موهای ناحیه تناسلی و موهای زیر بغل خود را از دست بدهید.

کودکان مبتلا به بیماری آدیسون ممکن است دیرتر از حد معمول مراحل بلوغ را طی کنند.

برخی از افراد مبتلا به بیماری آدیسون نیز دچار قند خون پایین (هیپوگلیسمی) می‌شوند. این می‌تواند علائمی مانند مشکل در تمرکز، گیجی، اضطراب و حتی بی‌هوشی (به ویژه در کودکان) ایجاد کند.

اگر علائم بیماری آدیسون را تجربه می‌کنید، به پزشک عمومی مراجعه کنید تا بتواند این بیماری را تشخیص دهد یا رد کند. این علائم معمولاٌ با درمان مناسب بهبود می‌یابند.

مشکلات سیستم ایمنی

مشکل در سیستم ایمنی شایع‌ترین علت بیماری آدیسون است.

سیستم ایمنی دفاع بدن شما در برابر عفونت و بیماری است. اگر بیمار هستید، سیستم ایمنی بدن شما آنتی بادی تولید می‌کند – نوع خاصی از پروتئین که ارگانیسم‌های ناقل بیماری و سموم را از بین می‌برد. این آنتی بادی‌ها به عامل بیماری حمله می‌کنند.

با این حال، اگر مشکلی در سیستم ایمنی خود ایجاد کنید، می‌تواند شروع به حمله به بافت‌ها و اندام‌های سالم خود کند. به این اختلال خود ایمنی می‌گویند.

اگر سیستم ایمنی بدن شما به غدد فوق کلیوی حمله کند و به قشر آدرنال شما آسیب جدی وارد کند، بیماری آدیسون ممکن است ایجاد شود.

هنگامی که 90٪ از قشر آدرنال از بین می‌رود، غدد فوق کلیوی شما قادر به تولید هورمون‌های استروئیدی کورتیزول و آلدوسترون به اندازه کافی نخواهند بود. هنگامی که سطح این موارد شروع به کاهش می‌کند، علائم بیماری آدیسون را تجربه خواهید کرد.

مشخص نیست که چرا برخی از افراد با سیستم ایمنی خود دچار این مشکل می‌شوند، اگرچه ممکن است در خانواده‎ها ایجاد شود.

بیماری آدیسون

ژنتیک

تحقیقات نشان دادند که برخی از افراد با ژن‌های خاص بیشتر در معرض ابتلا به اختلالات خود ایمنی هستند.

مشخص نیست که چگونه این ژن‌ها منجر به بیماری آدیسون و شرایط مشابه می‌شوند، اما به این معنی است که اگر شما یا یکی از اعضای نزدیک خانواده شما بیماری خودایمنی دیگری داشته باشید، خطر ابتلا به بیماری آدیسون افزایش می‌یابد:

ویتیلیگو – یک بیماری طولانی مدت که باعث ایجاد لکه‌های رنگ پریده و سفید روی پوست می‌شود.

دیابت نوع 1 – یک وضعیت طولانی مدت ناشی از عدم تولید انسولین در بدن.

تیروئید کم کار

سل (TB) شایع ترین علت بیماری آدیسون در سراسر جهان است.

سل چیست:

این بیماری یک عفونت باکتریایی است که بیشتر ریه‌ها را درگیر می‌کند، اما می‌تواند به سایر قسمت‌های بدن شما نیز سرایت کند. اگر به غدد فوق کلیوی شما آسیب برساند می‌تواند باعث بیماری آدیسون شود.

سایر علل احتمالی بیماری آدیسون عبارتند از:

عفونت‌ها – مانند آنهایی که با ایدز یا عفونت‌های قارچی مرتبط هستند.

خونریزی – خونریزی بسیار شدید در غدد فوق کلیوی که گاهی با مننژیت یا سایر انواع سپسیس شدید همراه است.

سرطان – اگر سلول‌های سرطانی از نقاط دیگر بدن به غدد فوق کلیوی شما گسترش یابد می‌تواند عامل بیماری آدیسون شود.

آمیلوئیدوز – بیماری که در آن آمیلوئید، پروتئینی که توسط سلول‌های مغز استخوان تولید می‌شود، در غدد فوق کلیوی شما تجمع می‌یابد و به آن‌ها آسیب می‌رساند.

برداشتن هر دو غده فوق کلیوی با جراحی (آدرنالکتومی) – به عنوان مثال، برای برداشتن تومور

آدرنولوکودیستروفی (ALD) – یک بیماری ارثی نادر و محدودکننده زندگی است که غدد فوق کلیوی و سلول‌های عصبی مغز را تحت تاثیر قرار می‌دهد و بیشتر در پسران جوان مشاهده می‌شود.

درمان‌های خاص مورد نیاز برای سندرم کوشینگ – مجموعه‌ای از علائم ناشی از سطوح بسیار بالای کورتیزول در بدن

نارسایی ثانویه آدرنال

تولید هورمون از غده فوق کلیوی همچنین می‌تواند تحت تأثیر آسیب غده هیپوفیز قرار گیرد – غده ای به اندازه نخود که در زیر مغز قرار دارد و هورمونی را تولید می‌کند که غده فوق کلیوی را تحریک می‌کند. این نارسایی ثانویه آدرنال نام دارد و یک بیماری جدا از بیماری آدیسون است.

اگر غده هیپوفیز شما آسیب ببیند، نارسایی ثانویه آدرنال می‌تواند رخ دهد، به عنوان مثال، به دلیل وجود تومور در غده هیپوفیز (آدنوم هیپوفیز).

برای کمک به تشخیص بیماری آدیسون، پزشک عمومی ابتدا در مورد علائم شما می‌پرسد و سابقه پزشکی شما را بررسی می‌کند.

آنها همچنین احتمالاً از شما می‌پرسند که آیا کسی در خانواده شما دارای اختلال خود ایمنی است (بیماری ناشی از مشکل در سیستم ایمنی بدن).

پزشک عمومی پوست شما را برای هرگونه شواهد تغییر رنگ قهوه‌ای (هیپرپیگمانتاسیون)، به ویژه در نواحی خاص، مانند:

چین‌های کف دست

چین آرنج

جای زخم

لب‌ها و لثه‌ها بررسی می‌کند.

با این حال، هیپرپیگمانتاسیون در همه موارد بیماری آدیسون رخ نمی‌دهد.

همچنین زمانی که دراز کشیدید و مدت کوتاهی پس از ایستادن، مجدداً برای فشار خون پایین (هیپوتانسیون) آزمایش خواهید شد. این برای بررسی این است که آیا هنگام تغییر موقعیت، فشار خون پایین دارید یا خیر.

آزمایشات خون

در صورت مشکوک بودن به بیماری آدیسون، آزمایش خون برای اندازه‌گیری سطوح سدیم، پتاسیم و کورتیزول در بدن شما انجام می‌شود. سطح پایین سدیم، پتاسیم بالا یا سطح پایین کورتیزول ممکن است نشان‌دهنده بیماری آدیسون باشد.

ممکن است لازم باشد به متخصص هورمون‌های بیمارستانی (متخصص غدد درون ریز) مراجعه کنید تا خون شما برای موارد زیر آزمایش شود:

  • سطح پایین هورمون آلدوسترون
  • سطوح بالایی از هورمون آدرنوکورتیکوتروفیک  (ACTH)
  • سطح پایین گلوکز (قند مورد استفاده برای انرژی)
  • آنتی بادی‌های مثبت آدرنال (آنتی بادی‌هایی که برای حمله به غده فوق کلیوی طراحی شدند)

هر یک از موارد فوق می‌تواند نشانه‌ای از بیماری آدیسون باشد.

تست تحریک سیناکتن

اگر کورتیزول در خون شما پایین است یا علائم شما به شدت حاکی از بیماری آدیسون است، برای تایید تشخیص، باید آزمایش تحریک سیناکتن انجام دهید.

پزشک عمومی ممکن است شما را به یک واحد غدد درون ریز (واحدی که در مطالعه هورمون‌ها تخصص دارد) برای آزمایش ارجاع دهد. اینکه ارجاع چقدر فوری است به شدت علائم شما بستگی دارد.

سیناکتن یک کپی مصنوعی از هورمون آدرنوکورتیکوتروفیک (ACTH) است. به طور طبیعی توسط غده هیپوفیز (غده‌ای به اندازه نخود در زیر مغز) تولید می‌شود تا غدد آدرنال را تشویق به ترشح کورتیزول و آلدوسترون کند.

هنگامی که سیناکتن تجویز می‌شود، غدد فوق کلیوی باید به همان روشی که به ACTH با ترشح کورتیزول و سایر هورمون‌های استروئیدی در خون پاسخ می‌دهند، پاسخ دهند.

قبل از تزریق سیناکتن به بازوی شما، نمونه خون گرفته می‌شود و از نظر کورتیزول آزمایش می‌شود. نمونه‌های خون بیشتری برای اندازه‌گیری کورتیزول پس از 30 دقیقه و بعد از 60 دقیقه گرفته می‌شود.

اگر سطح ACTH بالا باشد اما سطح کورتیزول و آلدوسترون پایین باشد، معمولاً تایید کننده بیماری آدیسون است.

تست عملکرد تیروئید

غده تیروئید شما نیز ممکن است آزمایش شود تا مشخص شود که آیا به درستی عمل می‌کند یا خیر.

غده تیروئید شما در گردن شما یافت می‌شود. هورمون‌هایی تولید می‌کند که رشد و متابولیسم بدن شما را کنترل می‌کنند.

افراد مبتلا به بیماری آدیسون اغلب تیروئید کم کار دارند که در آن غده تیروئید به اندازه کافی هورمون تولید نمی‌کند.

با آزمایش سطح برخی هورمون‌ها در خون، متخصص غدد (متخصص در شرایط هورمونی) می‌تواند تشخیص دهد که آیا کم کاری تیروئید دارید یا خیر.

تست‌های تصویربرداری

در برخی موارد، متخصص شما ممکن است شما را برای اسکن غدد فوق کلیوی ارجاع دهد – این می تواند سی تی اسکن یا اسکن MRI باشد.

تشخیص در هنگام بحران آدرنال

اگر بیماری آدیسون درمان نشود، در نهایت منجر به بحران آدرنال می‌شود. اینجاست که علائم بیماری آدیسون به سرعت و شدید ظاهر می‌شود.

در طول بحران آدرنال، زمان کافی برای انجام آزمایش تحریک سیناکتن برای تایید بیماری آدیسون وجود ندارد.

در صورت امکان، خون گرفته می‌شود و از نظر هر گونه ناهنجاری آزمایش می‌شود. همانطور که منتظر نتایج هستید، ممکن است درمان با تزریق استروئید و مایعات حاوی نمک و گلوکز آغاز شود.

دارو برای بیماری آدیسون

درمان معمولاً شامل درمان جایگزین کورتیکواستروئید (استروئید) مادام‌العمر است. داروهای کورتیکواستروئیدی برای جایگزینی هورمون‌های کورتیزول و آلدوسترون که بدن شما دیگر تولید نمی‌کند استفاده می‌شود. معمولاً به شکل قرص 2 یا 3 بار در روز مصرف می‌شود.

معمولاً دارویی به نام هیدروکورتیزون برای جایگزینی کورتیزول استفاده می‌شود. سایر داروهای احتمالی پردنیزولون یا دگزامتازون هستند، اگرچه اینها کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرند.

آلدوسترون با دارویی به نام فلودروکورتیزون جایگزین می‌شود. پزشک عمومی شما همچنین ممکن است از شما بخواهد که نمک اضافی را به رژیم غذایی روزانه خود اضافه کنید، اگرچه اگر به اندازه کافی داروی فلودروکورتیزون مصرف می‌کنید ممکن است این کار ضروری نباشد. برخلاف اکثر مردم، اگر میل به مصرف چیزی شور دارید، باید آن را بخورید.

برخی از مردم دهیدرواپی آندروسترون (DHEA) را برای بهبود استقامت یا میل جنسی مصرف می‌کنند.

اگر علائمی را تجربه کردید که فکر می‌کنید ممکن است از DHEA باشد، با پزشک عمومی یا متخصص غدد درون ریز خود صحبت کنید. آنها می‌توانند آزمایش خون تجویز کنند و دوز صحیح را برای شما توصیه کنند.

به طور کلی، داروهای مورد استفاده برای بیماری آدیسون عوارض جانبی ندارند، مگر اینکه دوز شما خیلی زیاد باشد. اگر دوز بالاتر از حد لازم را برای مدت طولانی مصرف کنید، خطر مشکلاتی مانند ضعیف شدن استخوان‌ها (پوکی استخوان)، نوسانات خلقی و مشکل در خواب (بی‌خوابی) وجود دارد.

زندگی با بیماری آدیسون

بسیاری از افراد مبتلا به بیماری آدیسون دریافتند که مصرف داروهایشان به آنها این امکان را می‌دهد که به رژیم غذایی عادی و ورزش خود ادامه دهند.

با این حال، حملات خستگی نیز رایج است، و یادگیری نحوه مدیریت این دوره‌های کم انرژی ممکن است کمی طول بکشد.

برخی افراد دریافتند که نیاز به مصرف منظم دارو محدودکننده است و بر زندگی روزمره یا سلامت عاطفی آنها تأثیر می‌گذارد. فراموشی یک دوز دارو یا مصرف دیرهنگام آن نیز می‌تواند منجر به خستگی یا بی خوابی شود.

معمولاً باید هر 6 تا 12 ماه یک بار با یک متخصص غدد ملاقات داشته باشید تا بتواند پیشرفت شما را بررسی کند و در صورت لزوم دوز داروی شما را تنظیم کند.

عدم مصرف دارو می‌تواند منجر به یک بیماری جدی به نام بحران آدرنال شود، بنابراین باید:

به یاد داشته باشید که نسخه‌های تکراری خود را جمع آوری کنید.

در صورت لزوم داروی یدکی را نگه دارید – به عنوان مثال، در ماشین یا محل کار، و همیشه مقداری داروی یدکی با خود داشته باشید.

داروی خود را هر روز در زمان مناسب مصرف کنید.

در صورت سفر داروی اضافی ببرید – معمولاً دو برابر مقداری که معمولاً نیاز دارید، به علاوه کیت تزریق خود.

اگر با هواپیما سفر می‌کنید، داروی خود را در چمدان دستی خود همراه داشته باشید.

بیماری آدیسون

کارت اورژانس استروئید  NHS

اگر به بیماری آدیسون مبتلا هستید، باید استروئیدها را به صورت طولانی مدت مصرف کنید. به همین دلیل، باید کارت اورژانس استروئیدی (برای بزرگسالان) یا کارت نارسایی آدرنال (برای کودکان) را همیشه همراه خود داشته باشید.

اگر در شرایط اضطراری در بیمارستان بستری شوید، این کارت به پزشکان اطلاع می‌دهد که استروئید مصرف می‌کنید. این بدان معنی است که آنها می‌توانند مطمئن شوند که شما هر گونه درمان مورد نیاز را به طور مناسب و سریع دریافت می‌کنید.

این کارت مراحلی را که باید در مواقع اضطراری انجام شود، شرح می‌دهد. همچنین دارای یک کد QR است که به توصیه‌های متخصص بیشتر پیوند می‌دهد. می‌توانید آن را دانلود کرده و با خود حمل کنید، یا می‌توانید از تصویر کارت به‌عنوان محافظ صفحه روی تلفن همراه خود برای نشان دادن به پزشکان در مواقع اضطراری استفاده کنید.

تنظیم دارو

در زمان‌های خاص، ممکن است نیاز باشد که داروی شما برای هر گونه فشار اضافی روی بدن شما تنظیم شود. به عنوان مثال، ممکن است نیاز به افزایش دوز دارو داشته باشید اگر موارد زیر را دارید:

  • یک بیماری یا عفونت – به خصوص در درجه حرارت بالا
  • یک تصادف، مانند تصادف اتومبیل
  • یک عمل جراحی، دندانپزشکی یا پزشکی – مانند پر کردن دندان یا آندوسکوپی
  • ورزش شدید که معمولاً بخشی از زندگی روزمره شما نیست.
  • استرس شدید عاطفی یا روانی، مانند اندوه

این به بدن شما کمک می کند تا با استرس اضافی کنار بیایید. متخصص غدد شما دوز شما را کنترل می کند و در مورد هرگونه تغییر توصیه میکند.

با گذشت زمان، همانطور که به این بیماری عادت می کنید و یاد می گیرید که چه چیزی می تواند علائم شما را تحریک کند، ممکن است یاد بگیرید که چگونه داروی خود را خودتان تنظیم کنید. با این حال، اگر مطمئن نیستید، همیشه با پزشک یا متخصص خود مشورت کنید.

درمان اورژانسی

شما و شریک زندگی یا کسانی که با آنها زندگی می کنید باید برای تزریق هیدروکورتیزون در مواقع اضطراری آموزش ببینند. پزشک عمومی یا تیم غدد درون ریز شما می‌توانند داروی مورد نیاز برای کیت تزریق هیدروکورتیزون اورژانسی را تجویز کنند.

اگر پس از آسیب دیدگی دچار شوک شوید، یا اگر استفراغ یا اسهال را تجربه می کنید و نمی توانید داروهای خوراکی را کاهش دهید، ممکن است درمان اورژانسی لازم باشد. اگر باردار هستید و حالت تهوع صبحگاهی دارید، ممکن است این اتفاق بیفتد. متخصص غدد با شما در مورد زمانی که ممکن است نیاز به تزریق باشد صحبت خواهد کرد.

اگر نیاز به تجویز هیدروکورتیزون اورژانسی دارید، همیشه بلافاصله پس از آن با پزشک عمومی خود تماس بگیرید.

 

مطالب مشابه:

سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS)

بهترین ویتامین‌ها برای سیستم ایمنی کودکان

واکسن ذات‌الریه

سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS)

سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS)

سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS)

سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS)

سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS) یک بیماری تهدیدکننده زندگی است که می‌تواند زمانی رخ دهد که ریه‌های شما به درستی کار نمی‌کنند. معمولاً عارضه سایر شرایط جدی است و در بیمارستان درمان می‌شود.

علل ARDS می تواند شامل موارد زیر باشد:

  • سپسیس
  • عفونت‌هایی مانند ذات‌الریه
  • پانکراتیت حاد
  • استنشاق تصادفی استفراغ یا غذا
  • غرق شدن
  • استنشاق دود
  • صدمات شدید
  • انجام انتقال خون
  • داشتن پیوند ریه

علائم سندرم دیسترس تنفسی حاد  (ARDS)

  • تنگی نفس
  • تنفس کوتاه و سریع
  • دچار مشکل شدید در تنفس، به عنوان مثال، عدم توانایی در بیرون آوردن کلمات، خفگی یا نفس کشیدن
  • دچار تنگی نفس و درد ناگهانی در بازوها، کمر، گردن یا فک می‌شوید.
  • تنگی نفس ناگهانی دارید و قفسه سینه شما سفت یا سنگین می‌شود.
  • دچار تنگی نفس ناگهانی شدید و احساس بیماری دارید.
  • تنگی نفس ناگهانی دارید و خون سرفه می‌کنید.
  • تنگی نفس ناگهانی دارید و در یکی از پاهای خود درد یا تورم دارید.

درمان سندرم دیسترس تنفسی حاد  (ARDS)

سندرم زجر تنفسی حاد (ARDS) در بیمارستان، معمولاً در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) درمان می‌شود.

درمان ممکن است شامل موارد زیر باشد:

  • اکسیژنی که با استفاده از ماسک در آن تنفس می‌کنید.
  • تهویه، جایی که یک دستگاه برای تنفس شما استفاده می‌شود.
  • داروهایی مانند آنتی بیوتیک‌ها برای درمان عفونت
  • مایعاتی که از طریق ورید داده می‌شود.

عوارض ARDS

ARDS می‌تواند اثرات طولانی مدت داشته باشد، مانند:

  • تنگی نفس
  • ضعف عضلانی
  • درد

 

مطالب مشابه:

پانکراتیت حاد

قرص جوشان استی لانگ 600 میلی‌گرم

واکسن ذات‌الریه

پانکراتیت حاد

پانکراتیت حاد

پانکراتیت حاد

پانکراتیت حاد

پانکراتیت حاد وضعیتی است که در آن پانکراس در مدت کوتاهی ملتهب (متورم) می‌شود.

پانکراس اندام کوچکی است که در پشت معده قرار دارد و به هضم غذا کمک می‌کند.

اکثر افراد مبتلا به پانکراتیت حاد در عرض یک هفته احساس بهتری پیدا می‌کنند و مشکل دیگری ندارند. اما برخی از افراد مبتلا به پانکراتیت حاد شدید ممکن است دچار عوارض جدی شوند.

پانکراتیت حاد با پانکراتیت مزمن متفاوت است، جایی که پانکراس به طور دائمی از التهاب در طول سالیان متمادی آسیب دیده است.

علائم پانکراتیت حاد

شایع‌ترین علائم پانکراتیت حاد عبارتند از:

درد شدید ناگهانی در مرکز شکم

احساس بیمار بودن

دمای بالای 38 درجه سانتیگراد یا بیشتر (تب)

چه زمانی باید به پزشکی مراجعه کرد:

اگر به طور ناگهانی دچار درد شدید شکمی شدید، فوراً به پزشک عمومی مراجعه کنید.

علل پانکراتیت حاد

پانکراتیت حاد اغلب با موارد زیر مرتبط است:

سنگ کیسه صفرا

مصرف الکل زیاد

اما گاهی اوقات علت آن مشخص نیست.

با کاهش میزان مصرف الکل و تغییر رژیم غذایی برای کاهش احتمال ابتلا به سنگ کیسه صفرا، می‌توانید شانس ابتلا به پانکراتیت حاد را کاهش دهید.

درمان پانکراتیت حاد

هدف درمان پانکراتیت حاد کمک به کنترل وضعیت و مدیریت هر گونه علائم است.

این معمولاٌ شامل پذیرش در بیمارستان است. ممکن است به شما مایعات مستقیماً داخل ورید (مایعات داخل وریدی)، تسکین درد، غذای مایع از طریق لوله‌ای در شکم و اکسیژن از طریق لوله‌های بینی داده شود.

اکثر افراد مبتلا به پانکراتیت حاد در عرض یک هفته بهبود می‌یابند و به اندازه کافی خوب هستند که پس از چند روز بیمارستان را ترک کنند.

بهبودی در موارد شدید ممکن است بیشتر طول بکشد، زیرا برخی افراد ممکن است دچار عوارض شوند.

علامت اصلی پانکراتیت حاد درد شدیدی است که به طور ناگهانی در مرکز شکم شما ایجاد می‌شود.

این درد دردناک اغلب به طور پیوسته بدتر می‌شود و می‌تواند در امتداد کمر شما حرکت کند.

سایر علائم پانکراتیت حاد عبارتند از:

  • استفراغ
  • سوء هاضمه
  • دمای بالای 38 درجه سانتیگراد یا بیشتر (تب)
  • زرد شدن سفیدی چشم‌ها و زرد شدن پوست اگرچه ممکن است در پوست قهوه‌ای یا سیاه (یرقان) کمتر مشهود باشد.
  • حساسیت یا تورم شکم
  • ضربان قلب سریع (تاکی کاردی) یا تنفس سریع
  • خوردن یا آشامیدن ممکن است خیلی سریع احساس شما را بدتر کند، به خصوص در غذاهای چرب.
  • خم شدن به جلو یا حلقه زدن روی یک توپ ممکن است به تسکین درد کمک کند، اما صاف دراز کشیدن به پشت اغلب آن را بدتر می‌کند.

پانکراتیت حاد ناشی از سنگ کیسه صفرا معمولاً پس از مصرف یک وعده غذایی بزرگ ایجاد می‌شود. اگر این بیماری ناشی از الکل باشد، درد اغلب 6 تا 12 ساعت پس از مصرف بیش از حد الکل ایجاد می‌شود.

پانکراتیت حاد معمولاً در اثر سنگ کیسه صفرا یا مصرف بیش از حد الکل ایجاد می‌شود، اما گاهی اوقات نمی‌توان علت آن را شناسایی کرد.

پانکراتیت حاد

سنگ کیسه صفرا

سنگ‌های صفراوی سنگ‌های کوچکی هستند که در کیسه صفرا ایجاد می‌شوند. اگر از کیسه صفرا خارج شوند و دهانه پانکراس را مسدود کنند، گاهی اوقات می‌توانند باعث پانکراتیت حاد شوند.

مصرف الکل

به طور کامل درک نشده است که الکل چگونه باعث تورم (التهاب) پانکراس می‌شود. یک نظریه این است که باعث می‌شود آنزیم‌های داخل پانکراس شروع به هضم آن کنند.

علت هر چه باشد، ارتباط واضحی بین مصرف الکل و پانکراتیت حاد وجود دارد.

همچنین تصور می‌شود که مصرف زیاد الکل در مدت زمان کوتاه، خطر ابتلا به پانکراتیت حاد را افزایش می‌دهد.

علل کمتر شایع پانکراتیت حاد عبارتند از:

سطوح بالای چربی خون (هیپرتری گلیسیریدمی)

آسیب یا آسیب تصادفی به لوزالمعده – به عنوان مثال، در طی یک روش برای برداشتن سنگ کیسه صفرا یا معاینه پانکراس

یک عارضه جانبی دارو

ویروس‌هایی مانند اوریون یا سرخک

سطح کلسیم خون بالا (هیپرکلسمی)

حمله سیستم ایمنی به پانکراس (پانکراتیت خود ایمنی)

پانکراتیت شدید

اگر:

بالای 70 سال هستند.

چاق هستید شاخص توده بدنی (BMI)، 30 یا بالاتر دارید.

2 یا بیشتر نوشیدنی الکلی در روز مصرف کنید.

دود

سابقه خانوادگی پانکراتیت دارید.

پانکراتیت حاد معمولاً در بیمارستان مشخص می‌شود، جایی که شما تحت درمان قرار می‌گیرید و از نظر هرگونه عارضه، تحت نظارت قرار می‌گیرید.

پزشک از شما در مورد علائم، سابقه خانوادگی سوال خواهد کرد و ممکن است شکم شما را معاینه کند – اگر پانکراتیت حاد داشته باشید، بسیار حساس خواهد بود.

آنها همچنین آزمایش خون و گاهی سی تی اسکن برای تایید تشخیص انجام می‌دهند.

در ابتدا تشخیص اینکه پانکراتیت حاد شما خفیف است یا شدید می‌تواند دشوار باشد. شما از نزدیک برای علائم مشکلات جدی مانند نارسایی اندام تحت نظر خواهید بود.

تست آزمایشگاهی

ممکن است آزمایش‌های بیشتری برای کمک به تعیین شدت بیماری و ارزیابی خطر ابتلا به عوارض جدی‌تر داشته باشید. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

سی تی اسکن – که در آن یک سری اشعه ایکس برای ایجاد تصویر دقیق‌تری از پانکراس شما گرفته می‌شود.

اسکن ام آر آی – که در آن از میدان‌های مغناطیسی قوی و امواج رادیویی برای تولید تصویری دقیق از داخل بدن شما استفاده می‌شود.

اسکن اولتراسوند – که در آن از امواج صوتی برای ایجاد تصویری از کیسه صفرا برای تشخیص سنگ‌های صفراوی و تصویری از پانکراس استفاده می‌شود.

پانکراتیت حاد در بیمارستان درمان می‌شود، جایی که شما از نظر علائم مشکلات جدی به دقت تحت نظر خواهید بود و درمان حمایتی مانند مایعات و اکسیژن انجام می‌شود.

افراد مبتلا به پانکراتیت حاد خفیف معمولاً در عرض یک هفته بهبود می‌یابند و یا مشکل دیگری ندارند یا مشکلاتی را تجربه می‌کنند که در عرض 48 ساعت بهبود می‌یابند.

بسیاری از افراد به اندازه کافی خوب هستند که پس از چند روز بیمارستان را ترک کنند.

مبتلایان به پانکراتیت حاد شدید ممکن است دچار عوارضی شوند که نیاز به درمان بیشتری دارند و ممکن است نیاز به بستری در بخش مراقبت‌های ویژه (ICU) داشته باشند. بهبودی پس از پانکراتیت حاد شدید ممکن است بسیار بیشتر طول بکشد، و این خطر می‌تواند کشنده باشد.

مایعات

ابتلا به پانکراتیت حاد می‌تواند باعث کم‌آبی بدن شما شود، بنابراین مایعات از طریق یک لوله به داخل ورید (مایع داخل وریدی) برای جلوگیری از کم‌آبی بدن داده می‌شود.

اکسیژن

برای اطمینان از اینکه بدن شما اکسیژن کافی دریافت می‌کند، ممکن است از طریق لوله‌های بینی به شما اکسیژن داده شود. لوله‌ها را می‌توان پس از چند روز پس از بهبود وضعیت شما خارج کرد.

اگر پانکراتیت حاد شدید دارید، ممکن است از تجهیزات تهویه نیز برای کمک به تنفس شما استفاده شود.

داروهای مسکن

پانکراتیت حاد اغلب باعث درد شدید شکم می‌شود، بنابراین احتمالاً به مسکن نیاز خواهید داشت. برخی از این موارد می‌تواند باعث ایجاد احساس خواب آلودگی شدید شود.

آنتی بیوتیک‌ها

اگر عفونت و همچنین پانکراتیت دارید – به عنوان مثال، اگر عفونت قفسه سینه یا عفونت ادراری دارید، ممکن است نیاز به مصرف آنتی بیوتیک داشته باشید.

حمایت تغذیه‌ای

اگر پانکراتیت حاد خفیف دارید اما احساس بیماری ندارید و شکم درد ندارید، معمولاً می‌توانید به طور معمول غذا بخورید.

اما اگر وضعیت شما شدیدتر است، ممکن است به شما توصیه شود که برای چند روز یا بیشتر غذاهای جامد نخورید. این به این دلیل است که تلاش برای هضم غذای جامد می‌تواند فشار زیادی بر پانکراس شما وارد کند.

اگر نیاز به اجتناب از غذای جامد دارید، ممکن است از طریق لوله‌ای در شکم (تغذیه داخلی) یک مخلوط غذای مایع مخصوص با مواد مغذی مورد نیاز به شما داده شود.

درمان علت زمینه‌ای

هنگامی که شرایط تحت کنترل است، ممکن است علت زمینه‌ای نیاز به درمان داشته باشد.

پانکراتیت حاد

سنگ کیسه صفرا

اگر سنگ کیسه صفرا باعث پانکراتیت شما می‌شود، ممکن است به روشی به نام کلانژیوپانکراتوگرام آندوسکوپی رتروگراد (ERCP) نیاز داشته باشید، یا ممکن است نیاز به برداشتن کیسه صفرا داشته باشید.

اگر به ERCP نیاز دارید، یک لوله بلند و نازک حاوی یک دوربین (یک آندوسکوپ) خواهید داشت که از طریق دهان به شکم شما منتقل می‌شود. این برای کمک به حذف سنگ کیسه صفرا استفاده می‌شود.

جراحی برداشتن کیسه صفرا ممکن است زمانی انجام شود که شما در بیمارستان هستید یا برای چند هفته برنامه‌ریزی شده است.

برداشتن کیسه صفرا نباید تأثیر زیادی بر سلامتی شما داشته باشد، اما ممکن است هضم برخی غذاها مانند غذاهای چرب یا تند را برای شما دشوارتر کند.

در حالت ایده آل، کیسه صفرا باید در عرض 2 هفته پس از حمله پانکراتیت برداشته شود، مگر اینکه برای جراحی خیلی ناخوشایند باشید.

مصرف الکل

پس از بهبودی پانکراتیت حاد، اگر علت بیماری شما این بوده است، باید کاملاً از الکل اجتناب کنید.

برخی از افراد مبتلا به پانکراتیت حاد به الکل وابسته هستند و برای ترک الکل به کمک و حمایت نیاز دارند. اگر این در مورد شما صدق می‌کند، برای دریافت کمک به پزشک عمومی مراجعه کنید.

درمان وابستگی به الکل شامل موارد زیر است:

مشاوره یک به یک

گروه‌های خودیاری، مانند الکلی‌های گمنام

مصرف دارویی به نام آکامپروسات که می‌تواند میل به الکل را کاهش دهد.

اکثر افراد مبتلا به پانکراتیت حاد بدون اینکه مشکل دیگری را تجربه کنند بهبود می‌یابند. اما افراد مبتلا به پانکراتیت حاد شدید می‌توانند عوارض جدی ایجاد کنند.

کیست‌های کاذب

گاهی اوقات در افراد مبتلا به پانکراتیت حاد، کیسه‌های مایع به نام کیست کاذب روی سطح لوزالمعده ایجاد می‌شود.

اینها می‌توانند باعث نفخ، سوء هاضمه و درد مبهم شکم شوند. آنها اغلب خود به خود ناپدید می‌شوند، اما گاهی اوقات ممکن است عفونی شوند و ممکن است نیاز به تخلیه داشته باشند.

نکروز و عفونت پانکراس

گاهی اوقات افراد مبتلا به پانکراتیت حاد شدید ممکن است دچار عارضه‌ای شوند که پانکراس منبع خون خود را از دست می‌دهد. این می‌تواند باعث مرگ برخی از بافت پانکراس (نکروز) شود.

هنگامی که این اتفاق می‌افتد، لوزالمعده می‌تواند عفونی شود، که می‌تواند در خون پخش شود (سپسیس) و باعث نارسایی اندام شود.

افراد مبتلا به نکروز و عفونت ممکن است به تزریق آنتی بیوتیک و جراحی برای برداشتن بافت مرده نیاز داشته باشند.

این یک عارضه بسیار جدی است که نیاز به درمان دارد و می‌تواند کشنده باشد.

پانکراتیت مزمن

اگر به پانکراتیت حاد مبتلا شوید، ممکن است در نهایت به پانکراس شما آسیب دائمی برساند.

این پانکراتیت مزمن نام دارد و یک بیماری طولانی مدت است که می‌تواند کیفیت زندگی شما را به شدت تحت تاثیر قرار دهد.

پانکراتیت حاد اغلب به دلیل سنگ کیسه صفرا یا مصرف بیش از حد الکل ایجاد می‌شود. یک سبک زندگی سالم می‌تواند شانس ابتلا به این بیماری را کاهش دهد.

سنگ کیسه صفرا

موثرترین راه برای پیشگیری از سنگ کیسه صفرا، مصرف یک رژیم غذایی متعادل است که شامل حداقل 5 وعده میوه و سبزیجات تازه در روز است.

رژیم غذایی شما باید شامل غلات کامل نیز باشد – که در نان سبوس دار، جو و برنج قهوه‌ای یافت می‌شود. این به کاهش میزان کلسترول در بدن شما کمک می‌کند.

از آنجا که به نظر می‌رسد بین کلسترول بالا و ایجاد سنگ کیسه صفرا ارتباط وجود دارد، باید از مصرف غذاهای چرب بیش از حد با محتوای کلسترول بالا خودداری کنید.

اضافه وزن نیز احتمال ابتلا به سنگ کیسه صفرا را افزایش می‌دهد. با مصرف یک رژیم غذایی متعادل و انجام ورزش منظم وزن خود را حفظ کنید تا خطر ابتلا به این بیماری را کاهش دهید.

الکل

با کاهش مصرف الکل می‌توانید خطر ابتلا به پانکراتیت حاد را کاهش دهید. این عمل به جلوگیری از آسیب پانکراس شما کمک می‌کند.

توصیه می‌شود که:

بیش از 14 واحد در هفته ننوشید.

اگر به اندازه 14 واحد در هفته می‌نوشید، نوشیدنی خود را در 3 روز یا بیشتر پخش کنید.

یک واحد الکل برابر است با نیم پیمانه لیگر با قدرت معمولی یا یک پیمانه میخانه (25 میلی‌لیتر) الکل. یک لیوان شراب کوچک (125 میلی‌لیتر) (ABV 12%) یا یک آلکوپاپ 1.5 واحد است.

به یاد داشته باشید، اگر پانکراتیت حاد ناشی از مصرف بیش از حد الکل داشتید، باید به طور کامل از آن اجتناب کنید.

 

مطالب مشابه:

لوسمی میلوئیدی حاد

لوسمی لنفوبلاستیک حاد

سلژیناز Celginase L-Asparaginase

لوسمی میلوئیدی حاد

لوسمی میلوئیدی حاد

لوسمی میلوئیدی حاد

لوسمی میلوئیدی حاد

لوسمی میلوئیدی حاد، لوسمی سرطان گلبول‌های سفید خون است. این بیماری به معنای پیشرفت سریع و تهاجمی است و معمولاً نیاز به درمان فوری دارد.

لوسمی حاد بر اساس نوع گلبول‌های سفید تحت تأثیر، طبقه‌بندی می‌شود.

2 نوع اصلی گلبول‌های سفید عبارتند از:

مونوسیت‌ها و گرانولوسیت‌ها که از سلول‌های بنیادی میلوئیدی می‌آیند.

لنفوسیت‌ها که از سلول‌های بنیادی لنفوئیدی می‌آیند.

این مبحث بر لوسمی حاد میلوئیدی (AML) متمرکز است که سرطان تهاجمی سلول‌های مونوسیت یا گرانولوسیت است.

انواع لوسمی:

  • لوسمی لنفوبلاستیک حاد
  • لوسمی میلوئید مزمن
  • لوسمی لنفوسیتی مزمن

علائم AML

علائم AML معمولاً طی چند هفته ایجاد می‌شود و با گذشت زمان بدتر می‌شود.

نشانه‌ها می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • رنگ پریدگی
  • احساس خستگی یا ضعف
  • تنگی نفس
  • عفونت‌های مکرر
  • کبودی یا خونریزی غیر معمول و مکرر، مانند خونریزی لثه یا خونریزی بینی
  • کاهش وزن بدون دلیل

اگر شما یا فرزندتان علائم احتمالی AML را دارید با پزشک عمومی صحبت کنید.

چنانچه پزشک عمومی شما فکر می‌کند که ممکن است سرطان خون داشته باشید، آزمایش خون را برای بررسی سلول‌های خونی ترتیب می‌دهد.

اگر آزمایش‌ها نشان دهد مشکلی وجود دارد، فوراً برای آزمایش‌ها و درمان بیشتر به یک متخصص در درمان بیماری‌های خونی (هماتولوژیست) مراجعه کنید.

چه چیزی باعث AML می‌شود؟

دقیقاً مشخص نیست که چه چیزی باعث AML می‌شود و در بیشتر موارد، هیچ علت قابل شناسایی وجود ندارد.

اما برخی موارد می‌تواند خطر ابتلا به AML را افزایش دهد، از جمله:

شیمی درمانی یا رادیوتراپی

قرار گرفتن در معرض سطوح بسیار بالایی از اشعه (از جمله درمان رادیوتراپی)

استعمال سیگار و قرار گرفتن در معرض بنزن، یک ماده شیمیایی مورد استفاده در تولید است که در دود سیگار نیز یافت می‌شود.

داشتن یک اختلال خونی یا برخی از شرایط ژنتیکی، مانند سندرم داون

لوسمی میلوئیدی حاد چه کسانی را تحت تاثیر قرار دهد؟

لوسمی میلوئیدی حاد نوع نادری از سرطان است که هر ساله حدود 3100 نفر در بریتانیا به آن مبتلا می‌شوند. خطر ابتلا به AML با افزایش سن افزایش می‌یابد. بیشتر در افراد بالای 75 سال مشاهده می‌شود.

نحوه درمان لوسمی میلوئیدی حاد AML

درمان AML باید در اسرع وقت آغاز شود، زیرا می‌تواند به سرعت ایجاد شود.

شیمی درمانی، درمان اصلی AML است که برای مرگ سلول‌های سرطان خون تا حد امکان در بدن شما و کاهش خطر عود بیماری استفاده می‌شود.

در برخی موارد ممکن است به شیمی درمانی و پرتودرمانی شدید همراه با پیوند مغز استخوان یا سلول‌های بنیادی نیاز باشد.

علائم لوسمی حاد میلوئیدی (AML) معمولاً در طی چند هفته ایجاد می‌شوند و با افزایش تعداد گلبول‌های سفید نابالغ، شدیدتر می‌شوند.

لوسمی میلوئیدی حاد

عوامل خطر

مشخص نیست چه چیزی باعث جهش ژنتیکی در لوسمی میلوئیدی حاد می‌شود، اگرچه تعدادی از موارد مختلف می‌توانند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش دهند.

قرارگیری در معرض تشعشع

قرار گرفتن در معرض سطح قابل توجهی از تابش می‌تواند شانس شما را برای ابتلا به AML افزایش دهد، اگرچه این معمولاً مستلزم قرار گرفتن در معرض سطوح بسیار بالا است.

اما برخی از افرادی که رادیوتراپی را به عنوان بخشی از درمان سرطان انجام دادند، ممکن است شانس بیشتری برای ابتلا به AML داشته باشند.

بنزن و استعمال سیگار

قرار گرفتن در معرض ماده شیمیایی بنزن یک عامل خطر شناخته شده برای AML در بزرگسالان است.

بنزن در بنزین یافت می‌شود و در صنعت لاستیک نیز استفاده می‌شود، اگرچه کنترل‌های دقیقی برای محافظت از افراد در برابر این مواد در طولانی مدت وجود دارد.

بنزن همچنین در دود سیگار یافت می‌شود که می‌تواند توضیح دهد که چرا افرادی که سیگار می‌کشند خطر ابتلا به AML افزایش می‌یابد.

درمان سرطان زودرس

درمان با رادیوتراپی و داروهای شیمی درمانی خاص برای سرطان زودرس و نامرتبط می‌تواند خطر ابتلا به لوسمی میلوئیدی حاد را سال‌ها بعد افزایش دهد.

اختلالات خونی

افراد مبتلا به برخی اختلالات خونی، مانند میلودیسپلازی، میلوفیبروز یا پلی سیتمی ورا، در معرض افزایش خطر ابتلا به AML هستند.

اختلالات ژنتیکی

افراد مبتلا به بیماری‌های ژنتیکی خاص، از جمله سندرم داون و کم خونی فانکونی، خطر ابتلا به سرطان خون را افزایش می‌دهند.

در مراحل اولیه تشخیص لوسمی میلوئید حاد (AML)، پزشک عمومی شما علائم فیزیکی این بیماری را بررسی می‌کند و دستور انجام آزمایش خون را می‌دهد.

تعداد زیاد گلبول‌های سفید غیرطبیعی یا شمارش بسیار کم خون در نمونه آزمایش می‌تواند نشان‌دهنده لوسمی باشد. در این صورت، باید فوراً به یک متخصص در درمان بیماری‌های خونی (هماتولوژیست) مراجعه کنید.

یک متخصص خون ممکن است آزمایشات بیشتری را انجام دهد.

بیوپسی مغز استخوان

برای تایید تشخیص AML، نمونه کوچکی از مغز استخوان شما برای بررسی زیر میکروسکوپ آزمایش می‌شود. این روش به عنوان بیوپسی مغز استخوان شناخته می‌شود.

قبل از استفاده از یک سوزن نازک برای برداشتن نمونه‌ای از مغز استخوان مایع، پزشک یا پرستار ناحیه‌ای از پوست در پشت استخوان لگن را بی‌حس می‌کند.

در برخی موارد، آنها مقداری مغز استخوان مایع و یک قطعه نازک از مغز استخوان را با هم جدا می‌کنند.

در حین انجام عمل هیچ دردی احساس نخواهید کرد، اما ممکن است هنگام نمونه برداری احساس ناراحتی کنید.

همچنین ممکن است تا چند روز پس از آن کبودی و ناراحتی داشته باشید.

این روش حدود 20 تا 30 دقیقه طول می‌کشد.

نمونه مغز استخوان از نظر سلول‌های سرطانی بررسی می‌شود. در صورت وجود سلول‌های سرطانی، بیوپسی می‌تواند برای تعیین نوع لوسمی نیز مورد استفاده قرار گیرد.

تست‌های بیشتر

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد پیشرفت و وسعت AML می‌توان از آزمایشات دیگری استفاده کرد. آنها همچنین می‌توانند به تصمیم‌گیری در مورد نحوه درمان کمک کنند.

آزمایش ژنتیک

آزمایشات ژنتیکی را می‌توان بر روی نمونه‌های خون و مغز استخوان انجام داد تا مشخص شود که چه نوع لوسمی میلوئیدی حاد دارید. این می‌تواند به پزشکان در تصمیم‌گیری در مورد مناسب‌ترین درمان کمک کند.

اشعه ایکس قفسه سینه

اگر مبتلا به لوسمی میلوئیدی حاد هستید، ممکن است از اشعه ایکس قفسه سینه برای بررسی سلامت قلب و ریه‌ها استفاده شود.

این آزمایش‌ها به پزشکان کمک می‌کند تا قبل از تصمیم‌گیری در مورد مناسب‌ترین درمان برای شما، سلامت عمومی شما را ارزیابی کنند.

پونکسیون کمری

در شرایط نادر و خطرناکی که تصور می‌شود که لوسمی میلوئیدی حاد به سیستم عصبی شما سرایت کند، ممکن است سوراخ کمری انجام شود.

در این روش، از یک سوزن برای استخراج نمونه‌ای از مایعی که ستون فقرات شما را احاطه کرده و از آن محافظت می‌کند (مایع مغزی نخاعی) استفاده می‌شود تا بتوان آن را برای سلول‌های سرطانی بررسی کرد.

اگر سلول‌های سرطانی در سیستم عصبی شما یافت شوند، ممکن است بر درمان شما تأثیر بگذارد.

درک تشخیص شما از لوسمی میلوئیدی حاد

تشخیص AML می‌تواند دشوار باشد، زیرا این بیماری معمولاً به طور ناگهانی ایجاد می‌شود و درمان باید به سرعت شروع شود.

این می‌تواند ناراحت کننده و گیج کننده باشد. اما فهمیدن اینکه چه نوع لوسمی دارید، به چه درمانی نیاز دارید و چگونه درمان روی شما تأثیر می‌گذارد، می‌تواند به شما کمک کند بهتر با آن کنار بیایید و احساس کنترل بیشتری کنید.

لوسمی میلوئید حاد (AML) یک سرطان تهاجمی است که به سرعت رشد می‌کند، بنابراین درمان معمولاٌ چند روز پس از تایید تشخیص آغاز می‌شود.

از آنجایی که AML یک بیماری پیچیده است، معمولاً توسط گروهی از متخصصان مختلف که با هم کار می‌کنند درمان می‌شود که یک تیم چند رشته‌ای (MDT) نام دارند.

برنامه درمانی لوسمی میلوئیدی حاد:

درمان AML اغلب در 2 مرحله انجام می‌شود:

القاء – این مرحله اول درمان با هدف از بین بردن هر چه بیشتر سلول‌های سرطان خون در خون و مغز استخوان شما و درمان علائمی که ممکن است داشته باشید انجام می‌شود.

تثبیت – هدف این مرحله جلوگیری از بازگشت سرطان با مرگ سلول‌های سرطان خون باقی مانده در بدن شما است.

مرحله القایی درمان همیشه موفقیت آمیز نیست و گاهی لازم است قبل از شروع تثبیت تکرار شود.

اگر تصور می‌شود که خطر ابتلا به عوارض ناشی از درمان AML را دارید (به عنوان مثال، اگر بالای 75 سال دارید یا بیماری زمینه‌ای دیگری دارید)، ممکن است شیمی‌درمانی با شدت کمتری انجام شود.

پزشکان شما را به دقت زیر نظر خواهند گرفت و در صورت نیاز درمان‌های دیگری را پیشنهاد خواهند کرد.

القاء

درمان اولیه‌ای که برای لوسمی میلوئیدی حاد دارید تا حد زیادی به این بستگی دارد که آیا شما به اندازه کافی برای شیمی درمانی شدید آمادگی دارید یا اینکه درمان با دوز کمتر توصیه می‌شود.

لوسمی میلوئیدی حاد

شیمی درمانی فشرده

اگر بتوانید شیمی‌درمانی القایی فشرده داشته باشید، داروی شیمی درمانی با دوز بالا برای مرگ سلول‌های سرطانی خون و مغز استخوان، معمولاً ترکیبی از 2 یا چند داروی شیمی درمانی به شما تجویز می‌شود.

درمان در بیمارستان یا در یک مرکز تخصصی انجام خواهد شد، زیرا شما به نظارت پزشکی و پرستاری بسیار دقیق نیاز دارید.

ممکن است بتوانید بین دوره‌های درمان به خانه بروید.

شما به طور منظم تزریق خون خواهید داشت زیرا خون شما حاوی سلول‌های خونی سالم کافی نیست.

شما همچنین در برابر عفونت آسیب پذیر خواهید بود، بنابراین مهم است که در یک محیط تمیز و با ثبات باشید که در آن سلامت شما به دقت کنترل شود و هر عفونتی که دارید به سرعت درمان شود. همچنین ممکن است برای کمک به پیشگیری از عفونت، آنتی بیوتیک برای شما تجویز شود.

برای درمان فشرده، داروهای شیمی درمانی به یک لوله نازک تزریق می‌شود که یا در رگ خونی نزدیک قلب یا بازوی شما قرار می‌گیرد.

عوارض جانبی شیمی درمانی فشرده برای AML شایع است:

آنها می‌توانند شامل موارد زیر باشند:

  • احساس تهوع
  • کبودی یا خونریزی
  • اسهال
  • عدم اشتها
  • زخم دهان (موکوزیت)
  • خستگی
  • بثورات پوستی
  • ریزش مو
  • ناباروری – ممکن است موقت یا دائمی باشد.

اکثر عوارض جانبی باید پس از پایان درمان برطرف شوند. اگر عوارض جانبی به خصوص دردسرساز شد، به پزشک خود اطلاع دهید، زیرا داروهایی وجود دارند که می‌توانند به شما کمک کنند تا با برخی عوارض جانبی بهتر مقابله کنید.

شیمی درمانی غیر فشرده

اگر پزشکان شما فکر می‌کنند که شما به اندازه کافی تناسب اندام برای مقاومت در برابر اثرات شیمی درمانی شدید ندارید، ممکن است درمان غیر فشرده را توصیه کنند.

این شامل استفاده از یک نوع شیمی درمانی جایگزین برای درمان فشرده استاندارد است.

داروهای مورد استفاده در طی شیمی درمانی غیر فشرده ممکن است از طریق قطره چکان به داخل ورید، از طریق دهان یا تزریق زیر پوست داده شوند و اغلب می‌توانند به صورت سرپایی تجویز شوند.

سایر داروها

اگر به نوع AML معروف به لوسمی پرومیلوسیتیک حاد مبتلا هستید، معمولاً داروهای دیگری و همچنین شیمی درمانی به شما تجویز می‌شود.

2 دارویی که بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرند عبارتند از:

رتینوئیک اسید تمام قهوه‌ای مایل به زرد (ATRA) – معمولاً در طول و بعد از شیمی درمانی القایی تجویز می‌شود، گلبول‌های سفید نابالغ را به سلول‌های بالغ سالم تبدیل می‌کند و می‌تواند علائم را به سرعت کاهش دهد.

تری اکسید آرسنیک – معمولاً در صورت بازگشت AML تجویز می‌شود، به مرگ سلول‌های سرطان خون سرعت می‌بخشد و سلول‌های خون نابالغ را به سلول‌های بالغ سالم تبدیل می‌کند.

عوارض جانبی ATRA می‌تواند شامل سردرد، حالت تهوع، درد استخوان و خشکی دهان (تشنگی بیش از حد)، پوست و چشم باشد.

اگر بعد از شیمی درمانی القایی AML باقی نماند، مرحله بعدی درمان تثبیت است.

این اغلب شامل مصرف منظم داروهای شیمی درمانی است که ممکن است به صورت تزریق یا قرص تجویز شود.

مرحله تثبیت درمان چند ماه طول می کشد.

سایر درمان‌های لوسمی میلوئیدی حاد

رادیوتراپی

پرتودرمانی شامل استفاده از دوزهای بالای اشعه قابل کنترل برای مرگ سلول‌های سرطانی است.

بدن را برای پیوند مغز استخوان یا سلول‌های بنیادی آماده کنید.

موارد پیشرفته‌ای را که به سیستم عصبی یا مغز سرایت کرده‌اند، درمان کنید، اگرچه این غیر معمول است.

عوارض جانبی رادیوتراپی می‌تواند شامل ریزش مو، حالت تهوع و خستگی باشد.

بیشتر عوارض جانبی پس از اتمام دوره رادیوتراپی شما باید برطرف شود.

پیوند مغز استخوان و سلول‌های بنیادی

اگر درمان موثر نبود یا احتمال بازگشت سرطان خون شما زیاد بود، ممکن است پیوند مغز استخوان یا سلول‌های بنیادی به شما پیشنهاد شود.

قبل از انجام پیوند، فردی که پیوند را دریافت می‌کند، به کموت با دوز بالا نیاز دارد.

سلول‌های بنیادی از طریق یک لوله به یک رگ خونی (یک قطره) به روشی مشابه داروهای شیمی درمانی داده می‌شود.

شما باید چند هفته پس از پیوند در بیمارستان بمانید، معمولاً در یک اتاق به تنهایی، زیرا احتمال ابتلای شما به عفونت زیاد است.

دوستان و خانواده شما باید بتوانند با شما ملاقات کنند، اما آنها باید لباس محافظ بپوشند.

بهترین کاندید برای اهدا، معمولاً یک برادر یا خواهر با همان نوع بافت است.

داروهای هدفمند

اگر انواع خاصی از لوسمی میلوئیدی حاد را دارید، ممکن است داروهای هدفمند به شما پیشنهاد شود. داروهای هدفمند بر نحوه رشد سلول‌های سرطانی تأثیر می‌گذارند.

برخی از داروهای هدفمند به صورت قرص و برخی دیگر از طریق قطره در رگ شما تزریق می‌شوند.

در صورتی که شیمی درمانی شدید مناسب نباشد، ممکن است به بزرگسالانی که اخیراً مبتلا به AML مشخص شدند، ترکیبی از ونتوکلاکس و سیتارابین با دوز پایین ارائه شود.

متخصص شما می‌تواند با شما صحبت کند که آیا داروهای هدفمند برای شما مناسب است یا خیر.

عوارض بیماری لوسمی میلوئیدی حاد:

اگر لوسمی میلوئیدی حاد (AML) دارید، ممکن است عوارضی را تجربه کنید. اینها می‌توانند توسط خود این بیماری ایجاد شوند، اگرچه می‌توانند به عنوان یک عارضه جانبی درمان نیز رخ دهند.

سیستم ایمنی ضعیف شده

داشتن سیستم ایمنی ضعیف یکی از عوارض شایع AML است.

حتی اگر خون شما با درمان به حالت عادی کار خود بازگردد، بسیاری از داروهایی که برای درمان AML استفاده می‌شوند می‌توانند به طور موقت سیستم ایمنی شما را تضعیف کنند.

این بدان معنی است که شما در برابر ابتلا به عفونت، آسیب پذیرتر هستید و هر عفونتی که در آن ایجاد می‌کنید می‌تواند جدی‌تر از حد معمول باشد.

عوارض ناشی از عفونت در افراد مبتلا به لوسمی میلوئید حاد بسیار شایع است. اما اگر به موقع درمان شود، تقریباً همه عفونت‌ها به درمان مناسب پاسخ می‌دهند.

ممکن است به شما توصیه شود:

برای جلوگیری از عفونت‌های باکتریایی دوزهای منظم آنتی بیوتیک مصرف کنید.

بهداشت فردی و دندانی را رعایت کنید.

از تماس با هر کسی که عفونت دارد، اجتناب کنید – حتی اگر این نوعی عفونت باشد که قبلاً نسبت به آن مصون بودید، مانند آبله مرغان یا سرخک.

با پزشک عمومی خود مشورت کنید تا مطمئن شوید واکسیناسیون‌ها انجام شده است – نمی‌توانید واکسنی حاوی ویروس‌ها یا باکتری‌های “زنده” مانند واکسن زونا و واکسن MMR (در برابر سرخک، اوریون و سرخجه) تزریق کنید.

هر گونه علائم احتمالی عفونت را فوراً به واحد درمانی خود گزارش دهید. زیرا ممکن است برای جلوگیری از عوارض به درمان فوری نیاز باشد.

علائم عفونت می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

  • گلو درد
  • درجه حرارت بالا و احساس گرما یا لرز (تب)
  • علائم شبیه آنفولانزا، مانند سردرد، درد عضلات و خستگی
  • تنگی نفس یا سرفه
  • درد هنگام ادرار کردن
  • خون ریزی

اگر لوسمی میلوئیدی حاد دارید، ممکن است به دلیل سطوح پایین پلاکت‌ها (سلول‌های لخته ساز) در خون، خونریزی و کبودی راحت‌تری داشته باشید. خونریزی نیز ممکن است بیش از حد باشد.

افراد مبتلا به AML پیشرفته در برابر خونریزی بیش از حد در داخل بدن خود، آسیب‌پذیرتر هستند.

خونریزی شدید ممکن است رخ دهد:

داخل جمجمه (خونریزی داخل جمجمه) – باعث علائمی مانند سردرد شدید، سفتی گردن، استفراغ و گیجی می‌شود.

در داخل ریه‌ها (خونریزی ریوی) – ایجاد علائمی مانند سرفه خونی، مشکلات تنفسی و رنگ پوست مایل به آبی (سیانوز)

در داخل معده (خونریزی گوارشی) – ایجاد علائمی مانند استفراغ خون و دفع مدفوع با رنگ بسیار تیره یا قیر مانند.

همه این نوع خونریزی‌ها باید به عنوان فوریت‌های پزشکی محسوب شوند.

ناباروری

اکثر درمان‌های مورد استفاده برای درمان AML می‌توانند باعث ناباروری شوند. این اغلب موقتی است، اما در برخی موارد می‌تواند دائمی باشد.

افرادی که به ویژه در معرض خطر ناباروری دائمی هستند کسانی هستند که دوزهای بالایی از شیمی درمانی و رادیوتراپی را جهت آمادگی برای پیوند مغز استخوان یا سلول‌های بنیادی دریافت کرده‌اند.

تیم درمان شما می‌تواند در مورد خطر ناباروری در شرایط خاص با شما صحبت کند و قبل از شروع درمان در مورد گزینه‌های باروری صحبت کند.

 

مطالب مشابه:

قرص کلرامبوسیل سلکران Chlorambucil Celkeran

لوسمی لنفوبلاستیک حاد

ویال دانوروبیسین Dauneon