داروهای کاهش‌دهنده مواد مغذی
شناخت داروهای کاهش‌دهنده مواد مغذی
کاهش مواد مغذی توسط دارو اغلب ناشی از کاهش جذب یا تداخل با فرآیندهای طبیعی بدن است. برای داروسازان، شناخت علائم بالقوه و شناسایی انواع داروهای کاهش‌دهنده مواد مغذی ضروری است. با انجام این کار، آنها می‌توانند اقدامات پیشگیرانه‌ای را برای کاهش خطرات و حمایت از سلامت بیمار انجام دهند.
8 داروی کاهش دهنده مواد مغذی
1) آنتی بیوتیک‌ها
برخی از آنتی بیوتیک‌ها از جمله سفالوسپورین‌ها، ماکرولیدها و پنی سیلین‌ها با کاهش ویتامین K و چندین ویتامین B مرتبط هستند. مطالعات نشان دادند که این اتفاق بر اثر اختلال در میکرو فلور طبیعی روده رخ می‌دهد. داروسازان باید در نظارت بر بیماران تحت رژیم‌های طولانی مدت آنتی بیوتیک برای علائم کمبود مواد مغذی توجه داشته باشند.
2) داروهای ضد تشنج
داروهای ضد تشنج مانند کاربامازپین (تگرتول) و فنی توئین (دیلانتین) با کاهش ویتامین D مرتبط هستند و به طور بالقوه بر سطح کلسیم تأثیر می‌گذارند. برای بیمارانی که از این داروها استفاده می‌کنند، نظارت منظم بر سطح ویتامین D و کلسیم توصیه می‌شود و در صورت لزوم برای حفظ سطوح کافی، مکمل مصرف شود.
3) داروهای ضد التهاب و آنتی هیستامین‌ها
کورتیکواستروئیدها و آنتی هیستامین‌ها مانند پردنیزون، پردنیزولون و هیدروکسیزین ممکن است منجر به کاهش مواد مغذی مختلف از جمله ملاتونین، ویتامین‌های A، B9، B12، C و D شود. این کاهش می‌تواند به صورت بی‌خوابی، مشکلات بینایی و کم خونی ظاهر شود. در صورت لزوم برای حفظ سطوح کافی، مکمل مصرف شود.
4) کورتیکواستروئیدها
کورتیکواستروئیدها با کاهش کلسیم همراه بوده و نیاز به مکمل بالقوه با ویتامین D برای افزایش جذب کلسیم و جلوگیری از عوارض ناشی از کمبود دارد.
5) داروهای ضد فشار خون
برخی از داروهای ضد فشار خون، به ویژه دیورتیک‌های لوپ و تیازیدها، ممکن است منجر به عدم تعادل الکترولیتی مانند هیپوکالمی و هیپومنیزیمی شوند که ممکن است نیاز به مکمل داشته باشند. علاوه بر این، شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد ارتباط بین مهارکننده‌های ACE و کاهش روی وجود دارد.
6) داروهای کاهنده کلسترول
مهارکننده‌های HMG CoA ردوکتاز، که معمولاٌ به عنوان استاتین شناخته می‌شوند، با کاهش کوآنزیم Q10، یک آنزیم ضروری با خواص آنتی اکسیدانی مرتبط هستند. این امر بر اهمیت نظارت بر بیماران در مورد استاتین‌ها برای کاهش احتمالی CoQ10 و در نظر گرفتن مکمل در صورت لزوم تأکید می‌کند.
7) درمان دیابت
متفورمین، یک داروی دیابت که به طور گسترده مورد استفاده قرار می‌گیرد، با کاهش ویتامین B12 مرتبط است. نظارت منظم بر سطح ویتامین B12 برای بیماران تحت درمان طولانی مدت متفورمین، همراه با مکمل در صورت لزوم برای جلوگیری از عوارض ناشی از کمبود توصیه می‌شود.
8) داروهای کاهنده اسید
هم مسدودکننده‌های H2 و هم مهارکننده‌های پمپ پروتون (PPIs) با کاهش مواد مغذی مختلف از جمله ویتامین B12، کلسیم، اسید فولیک، آهن و روی مرتبط هستند. داروسازان باید در نظارت بر بیمارانی که از داروهای کاهنده اسید استفاده می‌کنند از نظر علائم کمبود مواد مغذی توجه داشته باشند و در صورت لزوم مصرف مکمل را در نظر بگیرند.
چگونه به بیماران مبتلا به کمبود مواد مغذی کمک کنیم؟
فراتر از شناسایی و مدیریت کاهش مواد مغذی ناشی از دارو، داروسازان نقش مهمی در ارائه مشاوره و حمایت از بیماران دارند.
در اینجا چند استراتژی برای کمک به بیماران برای کاهش خطرات ناشی از کاهش مواد مغذی وجود دارد:
ارائه آموزش: به بیماران در مورد خطرات بالقوه کاهش مواد مغذی مرتبط با داروهای آنها اطلاع دهید. بر اهمیت حفظ سطوح کافی مواد مغذی برای سلامت و تندرستی کلی تأکید کنید.
نظارت مستمر: بیماران را تشویق کنید تا تحت نظارت منظم سطوح مواد مغذی مربوطه از طریق آزمایش خون یا سایر اقدامات تشخیصی قرار گیرند. این امکان تشخیص زودهنگام کمبودها و مداخله به موقع را فراهم می‌کند.
تشویق به مصرف مکمل‌ها: مکمل‌های غذایی مناسب را بر اساس نیازهای فردی بیمار و رژیم‌های دارویی توصیه کنید. با ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی همکاری کنید تا استراتژی‌های مکمل را تعیین کنید و در عین حال عواملی مانند دوز، شکل و مدت زمان را در نظر بگیرید.
اصلاحات غذایی: راهنمایی در مورد اصلاحات رژیم غذایی ارائه دهید تا به بیماران کمک کند تا مواد مغذی از بین رفته را به طور طبیعی جبران کنند. مصرف غذاهای غنی از مواد مغذی را تجویز کنید و در صورت لزوم، بیماران را برای مشاوره غذایی شخصی به متخصصان تغذیه معرفی کنید.
حمایت از شیوه زندگی: برای اصلاح شیوه زندگی به بیماران استفاده از مکمل‌های مغذی را پیشنهاد دهید. این ممکن است شامل ترویج فعالیت بدنی منظم، تکنیک‌های مدیریت استرس، بهداشت و خواب کافی باشد.
پیگیری منظم: برای ارزیابی بیمار، نظارت بر سطوح مواد مغذی و تنظیم مداخلات در صورت لزوم، قرار ملاقات‌های منظم را برنامه‌ریزی کنید. مسیر ارتباطی باز را برای رسیدگی به هر گونه نگرانی یا چالشی که بیماران ممکن است با آن مواجه شوند فراهم کنید.
نتیجه‌گیری
با ادغام مشاوره کاهش مواد مغذی در حوزه خود، می‌توانید به بیماران کمک کنید تا نقش فعالی در حفاظت از سلامت خود در برابر اثرات نامطلوب احتمالی کاهش مواد مغذی ناشی از دارو داشته باشند.
مطالب مشابه:
