اگر شب‌های پرانرژی و دورهمی‌های دوستانه را دوست دارید، احتمالاً با عواقب خستگی و کم‌آبی صبح روز بعد آشنا هستید. برای داشتن یک شب لذت‌بخش و در عین حال جلوگیری از احساس ناخوشایند روز بعد، می‌توانید اقدامات لازم را از قبل انجام دهید و یک کیت ضروری برای رفع خماری با ORS آماده کنید. این جعبه از لوازم ضروری را می‌توانید کنار تخت یا در آشپزخانه داشته باشید تا صبح روز بعد، بدون دردسر و معطلی، از آن استفاده کنید. با داشتن مواد لازم در دسترس، می‌توانید احساس خستگی و کم‌آبی را کاهش داده و روز خود را با انرژی آغاز کنید.

دلایل اصلی خستگی و کم‌آبی

۱. کم‌آبی بدن

بزرگترین عامل خستگی و بی‌حالی، کم‌آبی بدن است. اگر در یک شب پرتحرک مثل جشن یا دورهمی، به میزان کافی آب مصرف نکنید، ممکن است با علائمی مثل سردرد، خشکی دهان و کاهش انرژی مواجه شوید. کم‌آبی زمانی رخ می‌دهد که بدن میزان بیشتری از آب را از دست داده و نتواند آن را جبران کند. این وضعیت می‌تواند باعث کاهش تمرکز و احساس خستگی شود.

۲. کاهش الکترولیت‌ها

مصرف ناکافی مایعات، تعریق زیاد و فعالیت بدنی می‌تواند منجر به کاهش سطح الکترولیت‌های مهم بدن مانند سدیم، پتاسیم و منیزیم شود. این مواد معدنی نقش مهمی در تنظیم عملکرد عضلات و سیستم عصبی دارند و کمبود آن‌ها می‌تواند باعث سرگیجه، خستگی و ضعف شود.

۳. افت قند خون

فعالیت زیاد در طول شب می‌تواند باعث افت قند خون شود که نتیجه آن احساس ضعف، بی‌حالی و گاهی سردرد خواهد بود. برای جبران این وضعیت، باید از مواد غذایی مناسب استفاده کنید تا سطح قند خون خود را متعادل نگه دارید.

کیت بازیابی انرژی

برای جلوگیری از این مشکلات و بازیابی سریع انرژی، کیت شما باید شامل موارد زیر باشد:

• دو لیوان آب
  یک لیوان را قبل از خواب بنوشید تا از کم‌آبی جلوگیری کنید و لیوان دوم را هنگام بیدار شدن مصرف کنید.
• محلول یا قرص الکترولیت همچون ORS
  قرص‌های هیدراتاسیون یا نوشیدنی‌های غنی از الکترولیت‌ها همچون قرص جوشان ORS می‌توانند تعادل مواد معدنی بدن را بهبود بخشند و احساس ضعف را کاهش دهند.
• موز یا خرما
  این مواد طبیعی سرشار از پتاسیم و قندهای طبیعی هستند که به بازیابی سطح انرژی کمک می‌کنند و برای معده نیز ملایم‌اند.
• چای زنجبیل یا عسل و لیمو
  این ترکیب به تقویت سیستم ایمنی، آرامش معده و افزایش انرژی کمک می‌کند.
• یک میان‌وعده سالم
  ترکیب پروتئین و کربوهیدرات، مانند نان و پنیر یا آجیل، می‌تواند به تنظیم سطح قند خون و افزایش انرژی کمک کند.

با داشتن این کیت ساده و در دسترس، می‌توانید صبح روز بعد را با انرژی و نشاط شروع کنید و از فعالیت‌های روزمره خود بدون احساس خستگی لذت ببرید!

ویتامین منیزیم چیست؟

ویتامین منیزیم یک ماده معدنی ضروری برای سلامت عضلات، اعصاب، استخوان‌ها و سطح قند خون است. اگر برای مدت طولانی مقدار کافی منیزیم در رژیم غذایی خود دریافت نکنید، ممکن است در معرض خطر مشکلاتی مانند حمله قلبی، سکته مغزی، دیابت یا پوکی استخوان قرار بگیرید.

منیزیم چه وظایفی در بدن دارد؟

منیزیم برای بسیاری از فرآیندهای بدن مورد نیاز است. این ماده معدنی برای موارد زیر اهمیت دارد:

• عملکرد صحیح عضلات و اعصاب
• حفظ سطح قند خون و فشار خون در حد متعادل
• تولید پروتئین، استخوان و DNA (ماده ژنتیکی)

عوارض کمبود منیزیم چیست؟

سطح پایین منیزیم در طول زمان می‌تواند باعث اختلال در ورود و خروج سایر مواد مغذی (مانند کلسیم و پتاسیم) از سلول‌های بدن شود.

علائم کمبود منیزیم:

• سردرد
• کاهش اشتها
• حالت تهوع و استفراغ
• خستگی و ضعف

کمبود شدید منیزیم ممکن است منجر به:

• بی‌حسی یا سوزن‌سوزن شدن دست و پا
• گرفتگی عضلات
• تشنج
• ضربان غیرطبیعی قلب

افرادی که دچار کمبود منیزیم هستند، در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به بیماری‌هایی مانند:

• فشار خون بالا
• بیماری قلبی
• سکته مغزی
• دیابت نوع ۲
• پوکی استخوان
• میگرن

چگونه مقدار کافی منیزیم دریافت کنیم؟

منیزیم را می‌توان از طریق مواد غذایی یا مکمل‌های منیزیم همچون قرص جوشان منیزیم دریافت کرد.

مواد غذایی غنی از منیزیم شامل:

• سبزیجات برگ سبز
• حبوبات
• آجیل و دانه‌ها
• غلات کامل

میزان مورد نیاز منیزیم چقدر است؟

مقدار مورد نیاز منیزیم به سن، جنسیت و مرحله زندگی فرد بستگی دارد. در جدول زیر میزان مصرف توصیه‌شده روزانه (RDI) منیزیم بر حسب میلی‌گرم آمده است:

💡 نکته: مصرف مکمل‌های منیزیم بیش از مقدار توصیه‌شده می‌تواند باعث اسهال، حالت تهوع و گرفتگی شکمی شود. سطح بسیار بالای منیزیم ممکن است باعث نامنظم شدن ضربان قلب یا ایست قلبی شود.

آیا منیزیم با سایر داروها تداخل دارد؟

مکمل‌های منیزیم می‌توانند جذب برخی داروها را تحت تأثیر قرار دهند، از جمله:

• داروهای بیس‌فسفونات (برای پوکی استخوان)
• برخی آنتی‌بیوتیک‌ها

اگر پزشک به شما توصیه کرد که مکمل منیزیم مصرف کنید، حتماً در مورد سایر داروهایی که مصرف می‌کنید اطلاع دهید تا از تداخل‌های احتمالی جلوگیری شود.

برخی داروهای ضد اسید معده و مدرها (ادرارآور) نیز می‌توانند سطح منیزیم بدن را تغییر دهند. همچنین، مصرف زیاد مکمل‌های روی (Zinc) ممکن است باعث کاهش جذب منیزیم شود.

📌 در صورت نیاز، پزشک ممکن است آزمایش خون برای بررسی سطح منیزیم تجویز کند.

منابع:

healthdirect.gov.au

Publisher Eat for Health

drugbank.com

کلسیم یکی از مهم‌ترین مواد معدنی مورد نیاز بدن است که نقش حیاتی در سلامت استخوان‌ها، دندان‌ها و عملکردهای فیزیولوژیکی مختلف ایفا می‌کند. این ماده معدنی نه تنها برای ساختار استخوان‌ها ضروری است، بلکه در انقباض عضلات، انتقال پیام‌های عصبی، انعقاد خون و تنظیم فعالیت آنزیم‌ها نیز نقش دارد. با توجه به اهمیت کلسیم، در این مقاله به بررسی نقش آن در بدن، منابع غذایی غنی از کلسیم، علائم کمبود و تأثیرات آن بر سلامتی می‌پردازیم.

نقش کلسیم در بدن 

کلسیم حدود ۹۹ درصد از ذخایر معدنی بدن را تشکیل می‌دهد که بیشتر آن در استخوان‌ها و دندان‌ها ذخیره شده است. این ماده به استحکام و سلامت استخوان‌ها کمک می‌کند و از پوکی استخوان جلوگیری می‌نماید. علاوه بر این، کلسیم در انقباض عضلات، انتقال سیگنال‌های عصبی و فرآیند لخته شدن خون نیز نقش دارد. به عنوان مثال، کلسیم به آزادسازی ناقل‌های عصبی کمک می‌کند که برای ارتباط بین سلول‌های عصبی ضروری است.

منابع غذایی کلسیم 

برای تأمین کلسیم مورد نیاز بدن، مصرف غذاهای غنی از این ماده معدنی ضروری است. منابع اصلی کلسیم شامل:

1. لبنیات: شیر، ماست و پنیر از بهترین منابع کلسیم هستند. این محصولات نه تنها کلسیم، بلکه پروتئین و ویتامین D نیز دارند که به جذب بهتر کلسیم کمک می‌کنند.

2سبزیجات برگ سبز: کلم بروکلی، اسفناج و کاهو نیز حاوی کلسیم هستند، هرچند میزان کلسیم در این سبزیجات ممکن است کمتر از محصولات لبنی باشد.

3.ماهی‌های چرب: ساردین و سالمون که با استخوان مصرف می‌شوند، منابع عالی کلسیم و امگا ۳ هستند.

4حبوبات و دانه‌ها: لوبیا، عدس، کنجد و بادام نیز حاوی کلسیم هستند و می‌توانند به رژیم غذایی کمک کنند.

جدول مقایسه‌ای منابع کلسیم 

علائم کمبود کلسیم 

کمبود کلسیم می‌تواند به مشکلات جدی مانند پوکی استخوان، ضعف عضلانی، مشکلات دندانی و تغییرات خلقی منجر شود. در کودکان، کمبود کلسیم ممکن است باعث بیماری راشیتیسم شود، در حالی که در بزرگسالان می‌تواند به استئومالاسی و پوکی استخوان منجر گردد.

توصیه‌های مصرف کلسیم 

سازمان‌های بهداشتی توصیه می‌کنند که مصرف روزانه کلسیم برای بزرگسالان حدود ۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ میلی‌گرم باشد. این مقدار ممکن است بسته به سن، جنس و وضعیت سلامتی فرد متفاوت باشد. برای تأمین نیاز بدن به کلسیم، مصرف غذاهای متنوع و متعادل که شامل منابع غنی از کلسیم باشند، ضروری است. در صورت نیاز، استفاده از مکمل‌های کلسیم همچون قرص جوشان کلسیم تحت نظر پزشک نیز توصیه می‌شود.

نتیجه‌گیری 

کلسیم یک ماده معدنی ضروری برای سلامت بدن است که در ساختار استخوان‌ها، عملکرد عضلات، انتقال سیگنال‌های عصبی و لخته شدن خون نقش دارد. با این حال، مصرف کلسیم باید در حد متعادل نگه داشته شود تا از بروز مشکلات سلامتی جلوگیری شود. توجه به منابع کلسیم و رعایت توصیه‌های غذایی می‌تواند به حفظ سلامتی و تأمین نیازهای بدن به این عنصر اساسی کمک کند.

 با رعایت یک رژیم غذایی متعادل و متنوع، همراه با فعالیت‌های ورزشی منظم، می‌توان سلامت عمومی بدن و استخوان‌ها را بهبود بخشید.

داروهای شل‌کننده عضلانی

داروهای شل‌کننده عضلانی داروهای تجویزی هستند که می‌توانند به درمان علائم مرتبط با عضلات، مانند اسپاسم و اسپاستیسیته، کمک کنند. انواع مختلفی از داروهای‌های شل‌کننده عضلانی وجود دارد و هرکدام به روش‌های مختلفی عمل می‌کنند. صحبت با پزشک درباره خطرات و مزایای این داروها بسیار مهم است.

دارو‌های شل‌کننده عضلانی چیستند؟

داروهای شل‌کننده عضلانی، که به آن‌ها شل‌کننده‌های عضلات نیز گفته می‌شود، از جمله داروهای تجویزی هستند که بر عملکرد عضلات تأثیر می‌گذارند. پزشکان این داروها را برای درمان علائمی مانند اسپاسم‌های عضلانی، اسپاستیسیته و دردهای عضلانی-اسکلتی تجویز می‌کنند.

اصطلاح «شل‌کننده عضلات» به دو دسته اصلی از داروها اشاره دارد: آنتی‌اسپاستیک‌ها و آنتی‌اسپاسمودیک‌ها. این دو دسته از نظر موارد استفاده، مکانیزم عمل و عوارض جانبی تفاوت‌هایی دارند.

در این مقاله، تمرکز اصلی بر شل‌کننده‌های عضلانی اسکلتی است، نه شل‌کننده‌های عضلات صاف. عضلات اسکلتی همان عضلاتی هستند که در حرکت بدن نقش دارند، در حالی که عضلات صاف، مانند عضلات روده، معده و عروق خونی، تحت کنترل ارادی شما نیستند. شایان ذکر است که داروهای آنتی‌اسپاسمودیک برای عضلات صاف نیز در دسترس هستند.

انواع دارو‌های شل‌کننده عضلانی

دارو‌های شل‌کننده عضلانی اسکلتی آنتی‌اسپاسمودیک:

• کاریسوپرودول
• کلرزوکازون
• سیکلوبنزاپرین
• متاکسالون
• متوکاربامول
• اورفنادین

داروهای آنتی‌اسپاستیک عضلات اسکلتی:

• باکلوفن
• دانترولن

دو شل‌کننده عضلات اسکلتی که هم اثرات آنتی‌اسپاستیک و هم آنتی‌اسپاسمودیک دارند عبارتند از:

• تیزانیدین
• دیازپام

داروهای شل‌کننده عضلانی چه کمکی در درمان می‌کنند؟

اگرچه آنتی‌اسپاستیک‌ها و آنتی‌اسپاسمودیک‌ها هر دو از انواع شل‌کننده‌های عضلات اسکلتی هستند، اما کاربردهای خاص و متفاوتی دارند. علاوه بر این، برخی از این داروها برای درمان شرایطی غیر از عملکرد عضلات استفاده می‌شوند. به عنوان مثال، گاهی اوقات دیازپام برای درمان اضطراب و تشنج تجویز می‌شود.

استفاده از داروهای آنتی‌اسپاستیک

پزشکان عمدتاً از شل‌کننده‌های عضلات آنتی‌اسپاستیک برای درمان اسپاستیسیته استفاده می‌کنند.
اسپاستیسیته یک اختلال در الگوهای حرکت عضلات است که باعث می‌شود عضلات خاصی هنگام تلاش برای حرکت یا حتی در حالت استراحت به طور همزمان منقبض شوند. معمولاً این مشکل به دلیل آسیب به مسیرهای عصبی در مغز یا نخاع که حرکت و رفلکس‌های کششی را کنترل می‌کنند، ایجاد می‌شود.

اسپاستیسیته ممکن است به دلایل مختلفی رخ دهد، از جمله:

• فلج مغزی
• مولتیپل اسکلروزیس (MS)
• آسیب نخاعی
• سکته مغزی
• آسیب مغزی یا سر
• اسکلروز جانبی آمیوتروفیک (ALS) که به نام بیماری لو گهریگ نیز شناخته می‌شود

باکلوفن به عنوان اولین درمان برای اسپاستیسیته، به ویژه برای بزرگسالانی که آسیب نخاعی دارند، شناخته می‌شود.

استفاده از داروهای آنتی‌اسپاسمودیک

پزشکان عمدتاً از شل‌کننده‌های عضلات آنتی‌اسپاسمودیک برای درمان درد عضلانی-اسکلتی و درد میوفاسیال، به ویژه درد کمر پایین و اسپاسم‌های عضلانی استفاده می‌کنند.

با این حال، این داروها درمان اولیه برای درد یا اسپاسم‌ها نیستند و معمولاً پس از اینکه درمان‌های اولیه یا ثانویه موثر نباشند، به عنوان درمان جایگزین استفاده می‌شوند. این به دلیل عوارض جانبی داروهای آنتی‌اسپاسمودیک است که شامل پتانسیل اعتیاد در برخی از انواع داروها می‌شود.

شل‌کننده‌های عضلات چقدر شایع هستند؟

دارو‌های شل‌کننده عضلات به دلیل شیوع دردهای حاد و مزمن کمر، تجویز نسبتاً رایجی دارند. درد کمر پایین یک مشکل بسیار شایع است و همچنان یکی از پنج علت اصلی مراجعه افراد به پزشک است. بیشتر موارد درد کمر پایین بدون نیاز به مداخله پزشکی برطرف می‌شود. اگر سایر درمان‌ها برای کاهش درد موثر نباشند، پزشکان ممکن است شل‌کننده عضلات را تجویز کنند.

اما پزشکان معمولاً این داروها را فقط برای مدت کوتاه تجویز می‌کنند، زیرا برخی از انواع آنها پتانسیل اعتیاد دارند.

نحوه عمل دارو‌های شل‌کننده عضلات

انواع مختلف داروهای شل‌کننده عضلات اسکلتی به روش‌های مختلفی عمل می‌کنند تا بر عملکرد عضلات تاثیر بگذارند. بیشتر این داروها به عنوان دپرسانت‌های سیستم عصبی مرکزی عمل کرده و اثرات آرام‌بخشی ایجاد می‌کنند یا مانع از ارسال سیگنال‌های درد به مغز می‌شوند.

به طور کلی، داروهای آنتی‌اسپاستیک مستقیماً بر نخاع یا عضلات اسکلتی تاثیر می‌گذارند تا سفتی عضلات (هایپرتونسیته) و اسپاسم‌های غیرارادی را کاهش دهند.
داروهای آنتی‌اسپاسمودیک از طریق تغییرات در سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) اسپاسم‌های عضلانی را کاهش می‌دهند.

خطرات و مزایای داروهای شل کننده عضلانی:

آیا دارو‌های شل‌کننده عضلات مؤثر هستند؟

داروهای آنتی‌اسپاستیک در درمان اسپاستیسیته مؤثر هستند، اما دوزهای بالا می‌توانند عوارض جانبی ناخواسته‌ای ایجاد کنند. سایر درمان‌ها نیز می‌توانند به درمان اسپاستیسیته کمک کنند، از جمله فیزیوتراپی و تزریق بوتاکس.

تحقیقات در مورد اثربخشی داروهای آنتی‌اسپاسمودیک در درمان درد عضلانی و اسپاسم‌ها نسبت به NSAIDها یا استامینوفن کم است. داروهای آنتی‌اسپاسمودیک عوارض جانبی بیشتری نسبت به NSAIDها و استامینوفن دارند، بنابراین مهم است که در مورد مزایا و خطرات این داروها با پزشک خود صحبت کنید.

عوارض جانبی داروهای شل‌کننده عضلات

هر نوع داروی شل‌کننده عضلات تجویزی عوارض جانبی متفاوتی دارد. مهم است که در مورد عوارض جانبی احتمالی دارویی که مصرف می‌کنید یا قصد مصرف آن را دارید، با پزشک یا داروساز خود صحبت کنید.

عوارض جانبی رایج این داروها عبارتند از:

• خواب‌آلودگی و خستگی
• سرگیجه
• تهوع
• سردرد
• خشکی دهان

داروهای شل‌کننده عضلات می‌توانند عوارض جانبی جدی‌تری مانند غش و تاری دید ایجاد کنند. اگر عوارض جانبی مزاحم را تجربه می‌کنید، با پزشک خود تماس بگیرید.

آیا داروهای شل‌کننده عضلات باعث خواب‌آلودگی می‌شوند؟

بله، دارو‌های شل‌کننده عضلات تجویزی می‌توانند به دلیل تأثیر بر سیستم عصبی مرکزی، باعث خواب‌آلودگی شوند. به همین دلیل، باید در هنگام مصرف این داروها در مورد انجام کارهایی مانند رانندگی یا اتخاذ تصمیمات مهم احتیاط کنید.

آیا داروهای شل‌کننده عضلات اعتیادآور هستند؟

کاریسوپرودول و دیازپام از داروهای کنترل‌شده هستند. این به این معنی است که آنها پتانسیل اعتیاد دارند و می‌توانند علائم ترک ایجاد کنند اگر وابستگی ایجاد کنید و مصرف آنها را متوقف کنید. اگر سابقه شخصی یا خانوادگی سوءمصرف مواد دارید، باید از این داروها پرهیز کنید.

اگر احساس می‌کنید که به کاریسوپرودول یا دیازپام وابسته شده‌اید یا دوز تجویزی شما دیگر به کنترل علائم کمک نمی‌کند، بیش از دوز توصیه‌شده خود مصرف نکنید و فوراً با پزشک خود مشورت کنید.

خطرات و عوارض جانبی مصرف داروهای شل‌کننده عضلات

دو مشکل اصلی مصرف داروهای شل‌کننده عضلات عبارتند از احتمال اوردوز و تعاملات خطرناک با الکل.

الکل و دارو‌های شل‌کننده عضلات

اگر داروی شل‌کننده عضلات مصرف می‌کنید، نباید الکل مصرف کنید. الکل و داروهای شل‌کننده عضلات هر دو دپرسانت هستند، به این معنی که سیستم عصبی مرکزی را کند می‌کنند. اگر آنها را با هم مصرف کنید، عوارض جانبی شدت بیشتری پیدا می‌کنند که می‌تواند خطرناک باشد.

این ممکن است باعث علائمی مانند:

• سرگیجه شدید
• خواب‌آلودگی شدید
• تاری دید
• فشار خون پایین
• غش
• مشکلات حافظه
• آسیب به کبد
• افزایش خطر اوردوز

اوردوز داروهای شل‌کننده عضلات

دارو‌های شل‌کننده عضلات پتانسیل سوءمصرف و اعتیاد دارند، به ویژه کاریسوپرودول و دیازپام. مصرف طولانی‌مدت می‌تواند منجر به افزایش تحمل و وابستگی فیزیکی شود.

کی باید با پزشک تماس بگیرم؟

شما باید ملاقات‌های منظم با پزشک خود داشته باشید تا ارزیابی کنید که چقدر داروی شل‌کننده عضلات مؤثر بوده است. همچنین، اگر علائم شما بهبود نیافت یا بدتر شد، یا فکر می‌کنید که به دارو وابسته شده‌اید، باید با پزشک خود تماس بگیرید.

به نقل از گاردین،

ویروس HMPV(متاپنوموویروس انسانی) چیست، آیا موارد ابتلا در چین در حال افزایش است و آیا باید نگران باشیم؟

افزایش موارد ابتلا به HMPV در شمال چین باعث نگرانی‌هایی در فضای آنلاین شده است، اما کارشناسان می‌گویند خطر همه‌گیری مشابه کووید-۱۹ پایین است.

ویروس متاپنوموویروس انسانی (HMPV)

یک بیماری تنفسی است که علائمی شبیه به سرماخوردگی یا آنفولانزا ایجاد می‌کند، اما می‌تواند خطر ابتلا به عوارض جدی‌تری مانند برونشیت یا ذات‌الریه را به ویژه در میان سالمندان، کودکان خردسال و افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف افزایش دهد.

این ویروس از خانواده ویروس سینسیشیال تنفسی (RSV) است و از سال ۲۰۰۱ که برای اولین بار در هلند شناسایی شد، وجود داشته است. شیوع آن معمولاً در فصل‌های سرد سال متمرکز است.

چرا HMPV در اخبار است؟

بر اساس گزارش مقامات محلی، موارد ابتلا به این ویروس در شمال چین، به ویژه در میان کودکان، به طور قابل توجهی افزایش یافته است. مرکز کنترل بیماری‌های چین (CDC) به مردم هشدار داده است که اقدامات احتیاطی مربوط به سلامت و بهداشت را رعایت کنند، اما در عین حال در برابر ادعاهای آنلاین درباره بیمارستان‌های overwhelmed (اشباع شده) و ترس از یک همه‌گیری مشابه کووید-۱۹ مقاومت کرده است.

مائو نینگ، سخنگوی وزارت امور خارجه چین، روز جمعه گفت:

عفونت‌های تنفسی معمولاً در فصل زمستان به اوج خود می‌رسند،
به نظر می‌رسد که این بیماری‌ها نسبت به سال گذشته خفیف‌تر هستند و در مقیاس کوچک‌تری گسترش می‌یابند.

کارشناسان به گاردین گفتند که افزایش ظاهری موارد ابتلا احتمالاً تا حدی به دلیل فناوری‌های جدیدی است که تشخیص و شناسایی HMPV را آسان‌تر کرده است.

همچنین، دکتر ژاکلین استفنز، مدرس ارشد سلامت عمومی در دانشگاه فلیندرز استرالیا، گفت:

فکر می‌کنم ما اکنون نسبت به شیوع بیماری‌ها محتاط‌تر هستیم. همه هوشیار هستند و وقتی نام ویروس متاپنوموویروس انسانی را می‌شنوند، ممکن است کمی ترسناک به نظر برسد.

HMPV چقدر جدی است؟

علائم HMPV شبیه به سرماخوردگی یا آنفولانزا است و یکی از چندین ویروسی است که معمولاً تحت تعریف کلی “سرماخوردگی معمولی” قرار می‌گیرد. این ویروس مانند کووید-۱۹ یا آنفولانزا یک بیماری قابل گزارش (notifiable) نیست.

استفنز گفت:

ویروس‌های دیگری نیز وجود دارند که قابل گزارش نیستند، زیرا بسیار شایع هستند و افراد زیادی به آن‌ها مبتلا می‌شوند. آن‌ها ممکن است برای چند روز ما را بدحال کنند، اما اگر استراحت کنیم و مراقبت‌های لازم را انجام دهیم، بهبود می‌یابیم.

چه افرادی بیشتر در معرض خطر هستند؟

HMPV می‌تواند در میان سالمندان، کودکان خردسال و افراد دارای سیستم ایمنی ضعیف باعث بیماری‌های جدی‌تری مانند برونشیت و ذات‌الریه شود.

پروفسور پل گریفین، مدیر بیماری‌های عفونی در خدمات بهداشتی ماتر در بریزبن، گفت:

این ویروس قطعاً می‌تواند باعث بیماری‌های شدید شود، به همین دلیل فکر می‌کنم مهم است که مردم بدانند این ویروس وجود دارد. چالش این است که در حال حاضر کار زیادی نمی‌توانیم انجام دهیم، جز اینکه به مردم آموزش دهیم که این ویروس وجود دارد تا انتقال آن کاهش یابد. هیچ واکسن یا داروی ضدویروسی برای آن وجود ندارد، اگرچه برخی واکسن‌ها در حال توسعه هستند.

چقدر باید نگران باشیم؟

کارشناسان می‌گویند HMPV مانند کووید-۱۹ نیست، زیرا چندین دهه است که وجود دارد و سطحی از ایمنی در جمعیت جهانی به دلیل عفونت‌های گذشته وجود دارد. کووید-۱۹ یک بیماری جدید بود که قبلاً هرگز انسان‌ها را آلوده نکرده بود و همین موضوع باعث گسترش همه‌گیر آن شد.

گریفین گفت:

فکر نمی‌کنم لزوماً نگران یک همه‌گیری با این ویروس باشیم، اما افزایش موارد ابتلا و تأثیر آن قابل توجه است. می‌توان درس خوبی از همه‌گیری کووید گرفت تا گسترش این ویروس کاهش یابد، به ویژه با توجه به اینکه واکسن یا داروی ضدویروسی برای HMPV نداریم.

چه کاری باید انجام دهیم؟

گریفین گفت:

برای چند سال [در طول کووید] ما در انجام اقدامات احتیاطی برای کاهش تعداد موارد ابتلا خوب عمل کردیم، اما اکنون کمتر مراقب هستیم و شاهد بازگشت بیماری‌ها هستیم. قطعاً پیشنهاد نمی‌کنم که به محدودیت‌های سخت دوران کووید بازگردیم، اما ماندن در خانه، رعایت آداب سرفه و عطسه، و بهداشت دست در فصل زمستان بسیار مهم است.

هر دو کارشناس همچنین از مردم خواستند که در صورت بیماری به محل کار نروند، و استفنز پیشنهاد کرد که اگر مجبور هستید در جامعه حاضر شوید، از ماسک استفاده کنید تا از آلوده کردن دیگران، به ویژه افراد پرخطر، جلوگیری کنید.

یبوست یکی از مشکلات گوارشی است که به دلیل کاهش حرکات روده و جذب بیشتر آب در روده بزرگ، موجب سفت شدن مدفوع می‌شود. این مشکل در طول زندگی هر فرد ممکن است چندین بار رخ دهد. لازم است بدانیم که هر فرد الگوی دفع مخصوص به خود را دارد؛ به‌عنوان مثال، یک نفر ممکن است روزانه سه بار و فرد دیگری تنها سه بار در هفته دفع داشته باشد.

در دنیای مدرن امروزی، یبوست به یکی از مشکلات شایع تبدیل شده است. کاهش فعالیت بدنی به‌دلیل استفاده بیشتر از وسایل نقلیه، و جایگزین شدن غذاهای فرآوری‌شده و فست‌فودها به‌جای میوه‌ها و سبزیجات در رژیم غذایی، از جمله عواملی هستند که به شیوع این عارضه دامن زده‌اند.

علائم یبوست

به نقل از سرویس ملی سلامت انگلستان، در صورتی که چند مورد از علائم زیر را دارید، ممکن است به یبوست دچار شده باشید و باید برای درمان آن اقدام کنید:

• احساس تخلیه ناقص بعد از دفع.
• کاهش دفعات دفع مدفوع نسبت به حالت معمول.
• سردرد.
• سفت بودن مدفوع.
• نفخ و درد شکم.
• نیاز به زور زدن هنگام دفع.

عوامل ایجادکننده یبوست

یبوست به‌صورت خودبه‌خود رخ نمی‌دهد و عواملی در بروز آن نقش دارند. برخی از این عوامل عبارت‌اند از:

• خواب ناکافی.
• مصرف کم آب و مایعات.
• کاهش مصرف میوه‌ها و سبزیجات (فیبرها).
• استفاده زیاد از کافئین.
• بی‌تحرکی یا کم‌تحرکی.
• افزایش سن.
• استرس.
• چاقی.
• اختلالات هورمونی.
• استفاده مکرر از ملین‌ها (که باعث تنبلی روده می‌شود).
• مصرف برخی داروها (مانند داروهای فشار خون بالا، آنتی‌اسیدها، مکمل‌های آهن، داروهای ضدافسردگی و…).

برای پیشگیری و مدیریت یبوست، اصلاح سبک زندگی، افزایش تحرک، مصرف کافی آب و گنجاندن میوه‌ها و سبزیجات در رژیم غذایی توصیه می‌شود.

چه زمانی یبوست خطرناک است؟

یبوست می‌تواند در موارد خاصی به یک وضعیت خطرناک تبدیل شود. اگر علائم زیر را تجربه کردید، باید فوراً به پزشک یا پرستار مراجعه کنید:

• یبوست همراه با درد شدید شکم و احساس پری: در صورتی که نه گاز روده دفع می‌شود و نه مدفوع.
• تهوع، استفراغ، خونریزی از مقعد، سرگیجه یا ضعف عمومی همراه با یبوست: در این شرایط خوددرمانی نکنید و سریعاً به پزشک متخصص گوارش مراجعه کنید.

همچنین در صورت بروز موارد زیر، مشورت با پزشک ضروری است:

• تغییر در الگوی دفع (تعداد یا نحوه دفع) برای مدت بیش از دو هفته.
• مشاهده خون در مدفوع.
• درد هنگام دفع.
• کاهش وزن ناگهانی و بدون رژیم لاغری.
• نازک شدن قطر مدفوع.

پیشگیری از یبوست

پیشگیری همیشه بهتر از درمان است. برای جلوگیری از یبوست، باید سبک زندگی خود را اصلاح کنید و موارد زیر را در برنامه روزانه خود بگنجانید:

1. فعالیت بدنی منظم:
   • ورزش و پیاده‌روی را به عادت روزانه تبدیل کنید.
   • برنامه‌ای منظم برای فعالیت‌های بدنی داشته باشید.
2. مصرف کافی آب و مایعات:
   • روزانه 8 تا 10 لیوان آب یا مایعات بنوشید.
   • بهتر است هر 2 ساعت یک لیوان آب به‌صورت تدریجی میل شود.
   • مصرف بیش از حد کافئین (چای و قهوه) را کاهش دهید، زیرا باعث کاهش میل به آب می‌شود.
3. تغذیه مناسب:
   • وعده‌های غذایی خود را حذف نکنید (3 وعده غذایی کامل با حجم کم و دفعات بیشتر).
   • از فیبرهای محلول (مانند سیب، موز، جو دوسر، لوبیاها) و نامحلول (مانند گندم، حبوبات، سبزیجات) بیشتر استفاده کنید.
   • به جای نان و برنج سفید، از نان و برنج سبوس‌دار استفاده کنید.
   • میوه‌ها و سبزیجات خام را در برنامه غذایی خود افزایش دهید.
4. خواب کافی و منظم:
   • ساعت خواب مشخصی داشته باشید و از کم‌خوابی پرهیز کنید.

با رعایت این توصیه‌ها می‌توانید به‌طور مؤثری از بروز یبوست پیشگیری کرده و کیفیت زندگی خود را بهبود دهید.

کاهش استرس و نقش آن در پیشگیری از یبوست

استرس یکی از عوامل مهم در ایجاد یبوست است که می‌تواند عملکرد دستگاه گوارش را مختل کند. برای پیشگیری و مدیریت یبوست، کاهش استرس از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. راهکارهایی که می‌توانید برای کنترل و کاهش استرس به کار ببرید شامل موارد زیر هستند:

1. استفاده از روش‌های آرام‌سازی (Relaxation Techniques):
   • مدیتیشن: روزانه چند دقیقه مدیتیشن کنید تا ذهن خود را آرام کنید.
   • تنفس عمیق: تمرین تنفس عمیق به کاهش تنش‌های جسمی و روحی کمک می‌کند.
   • یوگا: تمرینات یوگا ترکیبی از حرکات بدنی و آرام‌سازی ذهن است.
2. فعالیت‌های آرامش‌بخش:
   • موسیقی آرام گوش دهید.
   • کتاب بخوانید یا فعالیت‌های هنری مانند نقاشی و نوشتن را انجام دهید.
3. ورزش منظم:
   • ورزش نه‌تنها فعالیت بدنی را افزایش می‌دهد، بلکه به بهبود خلق‌وخو و کاهش استرس کمک می‌کند. حتی یک پیاده‌روی کوتاه می‌تواند مفید باشد.
4. فاصله گرفتن از عوامل استرس‌زا:
   • تا حد امکان از موقعیت‌ها یا افرادی که باعث استرس می‌شوند، دوری کنید.
   • محیط کاری یا زندگی خود را به گونه‌ای تنظیم کنید که فشارهای روانی کمتری را تجربه کنید.
5. برنامه‌ریزی مناسب:
   • برای انجام کارهای روزانه برنامه‌ریزی کنید تا از اضطراب ناشی از بی‌نظمی جلوگیری کنید.
6. مشاوره و حمایت:
   • اگر استرس به شدت بر زندگی شما تاثیر گذاشته است، از مشاور یا روانشناس کمک بگیرید.
   • صحبت کردن با دوستان یا اعضای خانواده می‌تواند به کاهش استرس کمک کند.

با کاهش استرس و فاصله گرفتن از عوامل ایجادکننده آن، نه‌تنها به سلامت روانی خود کمک می‌کنید، بلکه عملکرد دستگاه گوارش را نیز بهبود می‌بخشید و از مشکلاتی مانند یبوست جلوگیری می‌کنید.

عوارض یبوست

یبوست در صورت کوتاه‌مدت و مقطعی بودن، معمولاً عارضه جدی به همراه ندارد. اما اگر یبوست مزمن و طولانی‌مدت شود، می‌تواند مشکلات متعددی ایجاد کند که برخی از آنها شامل موارد زیر است:

• بواسیر (هموروئید): فشار زیاد هنگام دفع مدفوع باعث متورم شدن رگ‌های اطراف مقعد می‌شود.
• شقاق (فیشر مقعد): ترک‌خوردگی و زخم در ناحیه مقعد به علت عبور مدفوع سفت.
• بی‌اختیاری مدفوع: در موارد شدید، تضعیف عضلات مقعد ممکن است به بی‌اختیاری منجر شود.
• پرولاپس رکتوم (بیرون‌زدگی روده از مقعد): فشار بیش از حد می‌تواند باعث خروج بخشی از روده از مقعد شود.
• افزایش خطر سرطان روده: یبوست مزمن در موارد طولانی‌مدت می‌تواند به مشکلات جدی‌تر مانند سرطان منجر شود.

به همین دلیل، توصیه می‌شود در صورتی که یبوست برای مدت طولانی ادامه پیدا کند، از روش‌های خانگی دست بردارید و به پزشک متخصص گوارش و کبد مراجعه کنید. در کودکان، عوارض یبوست می‌تواند آزاردهنده‌تر باشد و آرامش کودک را مختل کند؛ بنابراین مراجعه سریع به پزشک گوارش اطفال برای درمان ضروری است.

ارتباط بین بواسیر و یبوست

بواسیر و یبوست رابطه‌ای دوطرفه با یکدیگر دارند، به این معنا که هرکدام می‌تواند عامل ایجاد یا تشدید دیگری باشد:

1. یبوست منجر به بواسیر:
   • یبوست مزمن و درمان‌نشده باعث فشار زیاد در ناحیه مقعد و تورم رگ‌ها شده و منجر به بواسیر می‌شود.
2. بواسیر باعث یبوست:
   • فرد مبتلا به بواسیر ممکن است به دلیل درد هنگام دفع، آن را به تعویق بیندازد، که همین موضوع می‌تواند یبوست را تشدید کند.

نتیجه: درمان همزمان بواسیر و یبوست ضروری است تا از یک چرخه معیوب جلوگیری شود. بهترین راهکار، مراجعه به پزشک و پیروی از توصیه‌های تخصصی برای پیشگیری از این مشکلات است.

یکی از داروهایی که برای درمان یبوست تجویز میشود، شربت لاکتولوز است که پزشک ممکن است برای شما تجویز نماید.

اختلال نعوظ یکی از مشکلات رایج بین مردان است که می‌تواند تأثیرات قابل توجهی بر کیفیت زندگی و روابط زناشویی بگذارد. این اختلال شامل ناتوانی در دستیابی یا حفظ نعوظ کافی برای انجام رابطه جنسی است و معمولاً ناشی از عوامل فیزیکی، روانی یا ترکیبی از هر دو می‌باشد. دراین مقاله از بخش مطالب علمی شرکت سینا پیشگام دارونوین به اختلال نعوظ پرداخته‌ایم، با ما همراه باشید.

نعوظ چیست؟

هنگامی که فرد از نظر جنسی تحریک یا هیجان‌زده می‌شود، جریان خون در شریان‌های آلت تناسلی افزایش می‌یابد. این افزایش جریان خون باعث شل شدن ماهیچه‌های دیواره رگ‌های خونی در آلت تناسلی می‌شود، که این امر اجازه می‌دهد خون بیشتری وارد آلت تناسلی شده و نعوظ ایجاد شود. نعوظ زمانی به پایان می‌رسد که خون موجود در حفره‌ها و رگ‌های خونی آلت تناسلی از طریق سیاهرگ‌ها به بیرون جریان پیدا کند.

اختلال نعوظ چیست؟

اختلال نعوظ یکی از مشکلات جنسی در آقایان است که فرد در آن نمی‌تواند به حالت نعوظ دست یابد یا این حالت را در طول رابطه جنسی حفظ کند. این اختلال می‌تواند ناشی از سه دسته علت اصلی باشد: عوامل جسمی، عوامل روانی و عوارض جانبی برخی داروها. اضطراب، استرس، بیماری‌هایی مانند فشارخون بالا، اضافه‌وزن و همچنین مصرف داروهایی نظیر آرام‌بخش‌ها از جمله عواملی هستند که می‌توانند به بروز این مشکل منجر شوند.

این عارضه می‌تواند پیامدهایی همچون کاهش اعتمادبه‌نفس، افزایش اضطراب، استرس و حتی افسردگی را برای فرد به همراه داشته باشد. درمان اختلال نعوظ به علت بروز آن وابسته است و ممکن است شامل مصرف داروهای خوراکی یا تزریقی باشد که توسط پزشک تجویز می‌شوند. علاوه بر این، روش‌های طبیعی مانند ورزش منظم، رعایت رژیم غذایی سالم و استفاده از داروهای گیاهی نیز می‌توانند در بهبود این مشکل مؤثر باشند. در مواردی که اختلال نعوظ ناشی از عوامل روانی باشد، مراجعه به یک سکس‌تراپیست(مشاور زناشویی) می‌تواند نقش مهمی در درمان ایفا کند.

علائم اختلال نعوظ:

اختلال نعوظ می‌تواند به شکل‌های مختلفی ظاهر شود، از جمله ناتوانی در شروع یا حفظ نعوظ، یا کاهش میل جنسی. این علائم نه‌تنها می‌توانند کیفیت زندگی جنسی فرد را تحت تأثیر قرار دهند، بلکه ممکن است به عنوان یک هشدار اولیه برای مشکلات جدی‌تری مانند بیماری‌های قلبی عمل کنند. بنابراین، در صورت مشاهده این علائم، مشورت با پزشک ضروری است تا علت اصلی شناسایی و درمان مناسب آغاز شود.

در جدول زیر علائم اختلال نعوظ همراه با توضیحات ارائه شده است:

اقداماتی که می‌توانید برای کمک به اختلال نعوظ انجام دهید

به نقل از سرویس ملی سلامت انگلستان، تغییرات سالم در سبک زندگی گاهی می‌تواند به اختلال نعوظ کمک کند.

اقداماتی که باید انجام دهید:

• اگر اضافه‌وزن دارید، وزن خود را کاهش دهید.
• سیگار را ترک کنید.
• رژیم غذایی سالم داشته باشید.
• روزانه ورزش کنید.
• استرس و اضطراب خود را کاهش دهید.

اقداماتی که نباید انجام دهید:

• بیش از 14 واحد الکل در هفته مصرف نکنید.
• اگر بیش از 3 ساعت در هفته دوچرخه‌سواری می‌کنید، مدتی این فعالیت را متوقف کنید.

انواع اختلال نعوظ (ED):

به نقل از کلینیک درمانی کلیولند، ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی اختلال نعوظ را به چند دسته تقسیم می‌کنند:

1. اختلال نعوظ عروقی
   اختلال نعوظ عروقی شامل عللی است که بر رگ‌های خونی تأثیر می‌گذارد؛ این رگ‌ها خون را به بافت‌های آلت تناسلی می‌رسانند و امکان ایجاد و حفظ نعوظ را فراهم می‌کنند. همچنین می‌تواند شامل مشکلات دریچه‌هایی باشد که به‌طور معمول خون را در آلت تناسلی نگه می‌دارند. اختلال نعوظ عروقی شایع‌ترین نوع اختلال نعوظ است.
2. اختلال نعوظ عصبی
   اختلال نعوظ عصبی زمانی رخ می‌دهد که مشکلات عصبی از انتقال سیگنال‌ها از مغز به آلت تناسلی جلوگیری کنند و در نتیجه نعوظ ایجاد نشود. این مشکل می‌تواند به‌دلیل آسیب، جراحی لگن، پرتودرمانی یا شرایط عصبی مانند سکته مغزی، تنگی کانال نخاعی و ام‌اس (مولتیپل اسکلروزیس) باشد.
3. اختلال نعوظ هورمونی
   اختلال نعوظ هورمونی زمانی اتفاق می‌افتد که به‌دلیل کمبود تستوسترون ایجاد شود یا در برخی موارد، به‌دلیل مشکلات تیروئیدی.
4. اختلال نعوظ روان‌زا
   اختلال نعوظ روان‌زا شامل شرایط روان‌شناختی (شرایطی که افکار، احساسات یا رفتار فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهند) است که می‌توانند باعث اختلال نعوظ شوند.

چقدر اختلال نعوظ شایع است؟

اختلال نعوظ شایع‌ترین مشکل جنسی است که مردان و افرادی که در هنگام تولد به عنوان مرد شناسایی شده‌اند (AMAB) به ارائه‌دهندگان خدمات بهداشتی گزارش می‌دهند، به‌ویژه با افزایش سن و بروز مشکلات بهداشتی دیگر.

سن معمول برای اختلال نعوظ چقدر است؟

برآوردها و تحقیقات پزشکی نشان می‌دهند که اختلال نعوظ بیش از 50% از افرادی که خود را به‌عنوان مرد در سنین 40 تا 70 سال شناسایی می‌کنند، تحت تأثیر قرار می‌دهد. این آمار ممکن است حتی بالاتر باشد، زیرا بسیاری از افراد به‌دلیل خجالت یا شرم از درخواست کمک برای این مشکل خودداری می‌کنند.

چه عواملی باعث اختلال نعوظ می‌شوند؟

دلایل زیادی برای اختلال نعوظ وجود دارد که شامل شرایطی هستند که بر سیستم‌های مختلف بدن شما تأثیر می‌گذارند:

1. سیستم گردش خون

سیستم گردش خون شامل رگ‌های خونی است که خون را در سراسر بدن حمل می‌کنند. آلت تناسلی برای نعوظ و حفظ آن به جریان خون کافی نیاز دارد. همچنین، آلت تناسلی به مجموعه‌ای از دریچه‌ها برای بسته شدن نیاز دارد زمانی که با خون پر می‌شود — در برخی موارد، این دریچه‌ها درست عمل نمی‌کنند.

2. سیستم عصبی

سیستم عصبی شامل مغز، نخاع و اعصاب است. آن‌ها با هم برای ارسال تکانه‌های الکتریکی که به حرکت و احساس بدن کمک می‌کنند، از جمله آلت تناسلی، همکاری می‌کنند.

3. سیستم غدد درون‌ریز

سیستم غدد درون‌ریز شامل غددی است که هورمون‌ها را تولید و ترشح می‌کنند. هورمون‌ها به بدن می‌گویند که برخی عملکردها را انجام دهد. تستوسترون می‌تواند به گشاد شدن رگ‌های خونی کمک کند، که جریان خون به آلت تناسلی را تسهیل می‌کند.

عوامل شامل:

1. شرایط یا بیماری‌های خاص

• دیابت و نوروپاتی مرتبط با دیابت.
• فشار خون بالا (هایپرتنشن).
• کلسترول بالا (هایپرلیپیدمی).
• بیماری‌های عروقی.
• بیماری مزمن کلیوی.
• تصلب شرایین.
• بیماری پیرونی.
• کمبود تستوسترون (هیپوگنادیسم).
• سکته مغزی.
• صرع.

2. آسیب‌ها (ضربه) به آلت تناسلی و نواحی اطراف آن

• شکستگی آلت تناسلی.
• آسیب به استخوان‌های لگن (استخوان‌های لگن، استخوان ساکروم و استخوان دنبالچه)، مثانه، پروستات و نخاع.
• جراحی لگن، از جمله جراحی سرطان پروستات، روده بزرگ یا مثانه.
• پرتودرمانی.

3. داروهای خاص

اختلال نعوظ یک عارضه جانبی رایج از بسیاری از داروهای تجویزی است. داروهای رایجی که ED به‌عنوان یک عارضه جانبی بالقوه دارند شامل موارد زیر هستند:

• داروهای ضدافسردگی.
• داروهای ضد اضطراب (آنتی‌آنزولیتیک).
• داروهای فشار خون.
• داروهای دیورتیک.
• آنتی‌هیستامین‌ها.
• داروهای شیمی‌درمانی.
• داروهای بیماری پارکینسون.
• داروهای سرطان پروستات.
• داروهای ضدآریتمی.
• داروهای آرام‌بخش.
• شل‌کننده‌های عضلانی.
• داروهای ضدصرع.

4. مواد دیگر

موادی که پتانسیل اعتیاد دارند می‌توانند باعث اختلال نعوظ شوند، از جمله:

• الکل.
• آمفتامین‌ها.
• باربیتورات‌ها.
• کوکائین.
• ماریجوانا.
• متادون.
• نیکوتین.
• اوپیوئیدها.

این مواد می‌توانند بر سیستم عصبی مرکزی تأثیر بگذارند و آن را سرکوب کنند. همچنین می‌توانند آسیب‌های شدید به رگ‌های خونی وارد کنند که ممکن است به اختلال نعوظ دائمی منجر شود.

5. شرایط روان‌شناختی و/یا عاطفی

• افسردگی.
• اضطراب.
• استرس.
• ترس از رابطه جنسی یا صمیمیت (ژنوفوبیا).
• عزت نفس پایین.
  

  ---

امروزه داروهای بسیاری برای رفع مشکل اختلال نعوظ  وجود دارد که از بین آن‌ها میتوان به ژل سیلدنافیل(ارکژل) اشاره کرد. ارکژل قابل استفاده برای بانوان و آقایان است.

ویتامین C (اسکوربیک اسید) برای حفظ سلامت بدن بسیار ضروری است و نقش مهمی در پیشگیری و درمان کمبود این ویتامین ایفا می‌کند. این ویتامین در تشکیل کلاژن، جذب آهن از منابع گیاهی و حفظ سلامت پوست، دندان‌ها و استخوان‌ها تأثیر دارد.

ویتامین C چیست؟

به نقل از موسسه ملی سلامت آمریکا:

ویتامین C، که به نام اسید اسکوربیک نیز شناخته می‌شود، یک ماده مغذی محلول در آب است که در برخی غذاها یافت می‌شود. در بدن، به عنوان یک آنتی‌اکسیدان عمل کرده و به محافظت از سلول‌ها در برابر آسیب‌های ناشی از رادیکال‌های آزاد کمک می‌کند. رادیکال‌های آزاد ترکیباتی هستند که زمانی در بدن شکل می‌گیرند که بدن ما غذاهایی را که می‌خوریم به انرژی تبدیل می‌کند. افراد همچنین در معرض رادیکال‌های آزاد در محیط زیست از دود سیگار، آلودگی هوا و نور فرابنفش خورشید قرار دارند.

بدن همچنین برای ساخت کلاژن به ویتامین C نیاز دارد که یک پروتئین ضروری برای بهبود زخم‌ها است. علاوه بر این، ویتامین C جذب آهن از غذاهای گیاهی را بهبود می‌بخشد و به سیستم ایمنی کمک می‌کند تا به درستی کار کند و از بدن در برابر بیماری‌ها محافظت نماید.

علائم کمبود ویتامین C (اسکوروی)

بدون دریافت کافی ویتامین C، بدن ممکن است به وضعیت اسکوروی دچار شود که باعث بروز علائم زیر می‌شود:

• زردی
• ضعف عضلانی
• درد مفاصل
• خستگی
• از دست دادن دندان‌ها

فواید قرص ویتامین C

ویتامین C به دلیل خواص درمانی و پیشگیرانه خود شناخته شده است. مصرف منظم این قرص می‌تواند به حفظ سلامتی در زمینه‌های مختلف کمک کند:

• تقویت سیستم ایمنی: به محافظت در برابر سرماخوردگی و عفونت‌ها کمک می‌کند.
• سلامت پوست: چین و چروک‌ها را کاهش داده و پوست را روشن می‌کند.
• جذب آهن: به افزایش جذب آهن از منابع گیاهی کمک می‌کند و برای افرادی که دچار کم‌خونی هستند مفید است.
• تقویت تولید کلاژن: به حفظ سلامت پوست و کاهش ظاهر زخم‌ها کمک می‌کند.

مقدار ویتامین ث موردنیاز بدن:

مقدار ویتامین C که روزانه نیاز دارید بستگی به سن شما دارد. مقادیر توصیه‌شده روزانه برای سنین مختلف در میلی‌گرم (mg) در زیر آمده است:

چه غذاهایی ویتامین C فراهم می‌کنند؟

میوه‌ها و سبزیجات بهترین منابع ویتامین C هستند. می‌توانید با مصرف انواع غذاها از جمله موارد زیر، مقادیر توصیه‌شده ویتامین C را دریافت کنید:

• میوه‌های مرکبات (مانند پرتقال و گریپ فروت) و آب میوه‌های آنها همچنین فلفل قرمز و سبز و کیوی که مقدار زیادی ویتامین C دارند.
• سایر میوه‌ها و سبزیجات مانند بروکلی، توت‌فرنگی، خربزه، سیب‌زمینی پخته و گوجه‌فرنگی که همچنین ویتامین C دارند.
• برخی غذاها و نوشیدنی‌هایی که با ویتامین C غنی‌سازی شده‌اند. برای اطلاع از اینکه آیا ویتامین C به محصول غذایی اضافه شده است، برچسب محصول را بررسی کنید.

محتوای ویتامین C در غذا ممکن است با نگهداری طولانی مدت و یا پختن کاهش یابد. بخارپز کردن یا استفاده از مایکروویو ممکن است از میزان کاهش در اثر پخت بکاهد. خوشبختانه بسیاری از بهترین منابع غذایی ویتامین C، مانند میوه‌ها و سبزیجات، معمولاً به صورت خام مصرف می‌شوند.

نحوه مصرف قرص ویتامین C

برای بهره‌برداری کامل از ویتامین C و جلوگیری از عوارض جانبی احتمالی، لازم است نکات زیر را رعایت کنید:

دوز توصیه‌شده:

• دوز معمول: بین 500 میلی‌گرم تا 1000 میلی‌گرم در روز (با توجه به نیاز شخصی).
• زمان مصرف: بهترین زمان برای مصرف ویتامین C صبح‌ها، همراه با صبحانه است تا از بروز ناراحتی معده جلوگیری شود.
• با غذا یا بدون غذا: می‌توانید قرص ویتامین C را با غذا یا بدون غذا مصرف کنید، اما مصرف آن با غذا ممکن است از ناراحتی معده جلوگیری کند.

نحوه مصرف:

• قرص را همراه با یک لیوان آب کامل مصرف کنید.
• قرص‌های جویدنی را به طور کامل بجوید و سپس ببلعید.
• قرص‌های تجزیه‌شونده دهانی باید بدون جویدن در دهان حل شوند.
• اگر نوبت مصرف دارو را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید، اما از دو برابر کردن دوز دارو خودداری کنید.

عوارض جانبی قرص ویتامین C

اگرچه ویتامین C عموماً ایمن است، مصرف بیش از حد آن می‌تواند منجر به بروز عوارض جانبی شود. این عوارض عبارتند از:

اگر ویتامین C کافی دریافت نکنم چه اتفاقی می‌افتد؟

کمبود ویتامین C در ایالات متحده و کانادا نادر است. افرادی که برای مدت طولانی ویتامین C کمی دریافت می‌کنند، ممکن است به بیماری اسکوروی مبتلا شوند. اسکوروی باعث خستگی، التهاب لثه‌ها، لکه‌های کوچک قرمز یا بنفش روی پوست، درد مفاصل، بهبودی ضعیف زخم‌ها و موهای کلافی می‌شود. نشانه‌های اضافی اسکوروی شامل افسردگی و لثه‌های ورم کرده، خونریزی و شل شدن یا از دست دادن دندان‌ها است. افراد مبتلا به اسکوروی همچنین ممکن است دچار کم‌خونی شوند. اگر درمان نشود، اسکوروی کشنده است.

تداخلات دارویی ویتامین C

ویتامین C ممکن است با داروهای مختلف تداخل داشته باشد، از جمله:

• آسپرین
• داروهای کاهش فشار خون
• داروهای شیمی درمانی
• آمپتامین و مت‌آمپتامین

اگر داروهای دیگری مصرف می‌کنید، قبل از مصرف ویتامین C با پزشک خود مشورت کنید.

احتیاطات قبل از مصرف

قبل از مصرف ویتامین C، موارد زیر را در نظر بگیرید:

• بارداری و شیردهی: اگر باردار یا شیرده هستید، قبل از استفاده با پزشک خود مشورت کنید.
• آلرژی به ویتامین C: در صورت داشتن حساسیت به ویتامین C، از مصرف آن خودداری کنید.
• سیگار کشیدن: سیگار کشیدن ممکن است اثر بخشی ویتامین C را کاهش دهد.

قیمت قرص ویتامین C

قیمت قرص‌های ویتامین C بسته به برند، دوز و نوع آن (جویدنی، effervescent یا معمولی) متفاوت است. برای مقایسه قیمت‌ها می‌توانید به داروخانه‌های آنلاین مراجعه کنید.

بیماری‌ها و شرایط مرتبط با مصرف قرص ویتامین C

چه کسانی باید از مصرف قرص ویتامین C خودداری کنند؟

• افراد با سابقه سنگ کلیه
• افراد مبتلا به هموکروماتوز: مصرف ویتامین C در این افراد می‌تواند باعث افزایش جذب آهن و ایجاد مشکلات جدی شود.

بهترین قرص‌های ویتامین C برای پوست

ویتامین C به دلیل خواص درمانی خود برای پوست شناخته شده است، از جمله:

• روشن کردن پوست: از بین بردن لکه‌های پوستی.
• حفاظت از پوست در برابر اشعه UV: جلوگیری از آسیب‌های ناشی از تابش خورشید.
• کاهش چین و چروک‌ها: تقویت تولید کلاژن برای پوست نرم‌تر و جوان‌تر.

نتیجه‌گیری

ویتامین C یک مکمل ضروری است که می‌تواند فواید زیادی برای سلامت عمومی داشته باشد، از تقویت سیستم ایمنی گرفته تا بهبود وضعیت پوست. با این حال، مانند هر مکمل دیگری، رعایت دوز توصیه‌شده و مشورت با پزشک قبل از شروع مصرف بسیار مهم است.